Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Loitar por ela
é como soster que é limpa a iauga das fontiñas das penas,
no outo Vrao.
Hirmaos,
temos que ganar a Nosa Galicia
se hemos de merecer o nome que levamos.
É menester ganala:
pra salvarnos nos ios nosos pais,
pra salvar ós que sofriron e morreron por ela,
pra salvar ós nosos abós ios pais dos pais dos nosos abós
(que xa non poden ver chover niste souto
que eu ollo agora pola fiestra empañada de pingoadas
que medran, xúntanse e baixan, esbarando unha noutra,
facendo arboriños e regueiras brilantes...)
e pra salvar tódalas cousas que iles quixeron e que nos queremos.
Chove longo; i eu non vos chamo en alto, como antes se facía,
mais ben llanamente
como falamos entre nos tódolos días que perdemos,
esquecendo que a todos intres unha causa xusta nos agarda,
acenandonos sempre desde todo,
alumándonos naquelo que inda non perdemos,
porque é cousa que non se pode perder
nin podían quitarnos os que teñen a fala ia mao dura.
Chámanos este día que chove...
Chámanos cada palabra galega dita por nos,
cada xeito, cada ollada nosa,
cada teso e cada val,
desdonde se ollan lonxanías que tamen son nosas
e que din tod-o grande da nosa perda.
O gran vacío que ela nos deixou
houbo alguen pra crer que podía enchelo con bágoas
que saian de dentro e que tamén nos chaman.
Chove no día longo sin mañá nin tarde;
e seica tamén eu sinto forzas de chorar
–unha mao lene que me nubra i acaricia
coma cando alguén nos fai un mal que non lle merecemos
sin que eso endureza a un–.
154