Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Todo esto semella a volta a algo coñecido, a aquela situación precaria. Pero a capacidade
de copo que os modernos medios de comunicación controlados teñen da
concencia colectiva é tal que nos someten cáseque como nunha dictadura de feito.
Xa cáseque non necesitan de maior forza represora pra sometelos homes e pobos.
Por eso repito: quédanos a última reserva de pureza, libertade, autenticidade:
o don poético do home que garda aínda unha gran capacidade de ensoño
certo e de rebelión, unha gran forza revolucionaria e ímpetu liberador.
Pasemos de esta previa reflexión e aviso á presentación dos poemas de Cesáreo
Sánchez.//
Nada máis rematar de ler ou de reler o libro. (Toda nova lectura é coma
se volvese ser a primeira). Non outra lectura coma a primeira senón outra lectura
primeira).
Un exclama: — Que gran esforzo por verbalizar eso que percibimos e que non
precisamos expresar declaradamente anque sabemos vaga, escuramente o que é...!
O común dos homes non repara na Terra como paisaxe, non se para co
ela, e non dice dela...
Ó separarse, ó xebrarse, a música e a poesía, esta deixou de expresar o urxente
máis común, o evidente, o que diriamos primordial e derivou até especializarse
no inefábel i en todo aquelo que o canto directo denantes omitía://
esa zona do inefábel, a da paisaxe exterior e interior.
I-esa é a materia da poesía de Cesáreo Sánchez que vén de peregrinar
entre a vaguidade e unha vocación de sotileza, compracéndose nelas e buscando
máis que imáxenes comúns, comunicativas, a definición conceptual dos procesos
interiores, dos movimentos do silencio, dos caprichos da soedade.
Poderiamos afirmar: o ser humán eslúese, quizaves como venganza ou
desespero pola incomunicabilidade.
Hai como unha secreta voluntá de aniquilación, de anihilación nesa complacencia
do home pola expresión da vaguedade, da inefabilidade, do silencio.//
O poeta clama pola expresión do máis difícil, opera a favor da incomunicabilidade
por horror do trivial.
O horror do trivial do lugar común tamén leva á incomunicabilidade e a
unha maior soedade.
Ó refugar o lugar común da expresión aceptada, da expresión doada, imposibilita
a expresión do novo, a acesión ó misterio.
Nun mesmo poema poden convivir varios planos de comprensión. A frase
na que o novo se revela salta e fulgura, fulxe entre o verbo trivial comunmente
aceptado, o que chamamos intelixible.
A manía da avangarda levou a poesía ás veces a un calellón sin saída, poila
avangarda//
só pode selo cun exército compacto detrás. Por eso a intencionada avangarda acaba
nun exercicio de funambulismo fatigante sólo auto para críticos rebasados que máis
que interpretalo se poñen máis alá do texto.
82