Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Ultimamente notábase a súa falta polas rúas composteláns, tanto//
que un xa iba preguntar por el cando se nos adiantou a nova da súa morte.
Debía haber un ceo polo menos pros bos e xenerosos de verdade, pra
saber adonde dirixir a mirada e achegar o corazón. E volver sentir esa impresión
inusual de que tódolos que sinten e teñen concencia de Galicia somos uns.
(Apunte)
30
Urbano Lugrís
Santiago, 11 de setembro 1997
Coñecín seguro a Urbano Lugrís aló polo ano 52, cando eu cumpría o Servicio
Militar na sede [do] Goberno Militar na Coruña, seguro que foi na tertulia do
Café Galicia nos Cantós, no mesmo espacio que agora ocupa a Fundación Barrié.
Alí tamén acudían o debuxante Cebreiro, o poeta González Garcés, os dous primos
Tudela, Mariano e Francisco, Molina e tantos outros que foron desaparecendo
ou distanciándose cos anos e que forman o tapiz, ora borroso ora nidio, dun pasado
que nunca pensamos que algunha vez chegaría a ser tan remoto como hoxe
o vemos.
Coñecín a Lugrís como un personaxe extravagante e insólito ate o límite
de intimidarnos e do que se contaban sempre a mesma serie de anécdotas.
O que si recordo é que chegaba ó café xusto entre a hora da tertulia de
mediodía e a do chocolate das señoras que viñan a sustituirnos na alta tarde. E que
Lugrís, ó mesmo chegar, saludábanos e saludábaas dobrándose rigurosamente e sucesivamente
ate medio partirse polo medio volvéndose cara os catro puntos cardinais.
Despois da época de soldado seguino vendo esporadicamente cando pasaba
pola Coruña entre os cincuenta e os sesenta e xa ó seu lado andaba sempre,
pra maior contraste, o noso querido Antón Avilés de Taramancos cando estudiaba
Náutica na cidade do Orzán.
Unha das veces, despois das voltas do viño e a ronda da noite, acompañámolo
a comer a cena que lle deixara tapada a súa mai.
Mostroume un debuxo dunha cidade sumerxida esmeradamente inventado,
minuciosamente soñada que lle regalara á súa mai i estaba no pasillo.
Logo regaloume un exemplar de Os simples de Guerra Xunqueiro dunha
serie de exemplares que este lle mandara a Lugrís Freire, pai de Urbano, e sobre
as 4 e media da mañá díxonos: “Antes de retirarnos teño que despedir os veciños...”
(naquil intre todos durmidos).
Pillou unha gran caracola, levantou unha persiana do patio de luces e
amosándoa fíxoa soar co mesmo ton de Gran Dragón que el poñía no guiñol da
85