Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

17
Homenaxe a Cunqueiro da AELG
[Non pronunciado, omitido] ()
Compostela. Nadal 1991
Ademais de polo seu idioma literario, polo seu idioma poético, pola súa aportación
niste sentido á Lingua, que é o que ó longo realmente conta, interésanos Cunqueiro
por como claudicou, por como dimitiu e por como recuperou a súa liberdade.
Outro que no mesmo trance, en situación excepcional, apurada, cando hai
que elexir con risco, alguén tamén dimitiu na guerra civil mentras moitos morrían
polas ideas de recuperación nacional por el formuladas, argumentou que en tal
caso excepcional de peligro o home tamén//
ten dereito ó medo.
E nós pensamos, e todo home podería facer esta mesma reflexión: si algún
da longa cadea dos meus antepasados non houbera exercido moitas veces o dereito
ó medo, eu non houbera nacido. Nengún home quezais houbera nacido.
O medo é salvador. E sólo cando inda é máis peligroso desatendelo, debe
ser desoído.
É de todos, ou é de muitos sabido que aquel mozo poeta namorado, de
Mondoñedo, que a guerra civil pillou en Ortigueira, atendeu á orden salvadora do
medo e sumouse ós momentáneos e longos vencedores cuias ideas contradecían
de seguro grandemente o seu código anterior, de libertade e dinidade pra el e pro
seu pobo, pois non//
en vano a súa palabra entón xa tiña asumido o acento novo da avangarda, o que
supón unha radical reflexión e toma de posición.
Mais os individuos máis conscentes e creadores dun grupo ou dun pobo
son os primeiros –logo da caída– os que nun estado de xa recuperada normalidade
e mínima seguridade que son capaces de recuperar a libertade e rexirse polo
estado de conscencia.
Esa gran capacidade pra volver erguerse. Ese don de recuperación da libertade
é o que eu estimo, vexo e chamo: A valentía propia do creador.//
Il cai coma todos e sométese coma todos diante un evidente peligro, mai[s]
en canto mesmo pode, incorpórase e libérase quizaves pra caír novamente. Mais érguese.
Esa teima de liberación é a que eu vexo como motor íntimo de toda actividade
creadora, entre a que está a actividade literaria vivida como irremediable.
Fai pouco volvía facerme a pregunta ¿Por que inda o agardamos todo da
palabra
Porque a palabra libre, emanada, é o cauce de esa pasión liberadora.
Porque é unha pasión liberadora o pulo interior que nos leva á literatura,
ó arte, ou á mesma actividade política ou social disenteresada.//
63