Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

23
Presentación de A PALABRA SOTERRADA (Apuntes do Deserto), de Miguel
Sande
Compostela, 20 outubro 1994
Miguel Sande, que vive dendes de fai anos alá en Viveiro, no norte, donde
entran agallope no mar as serras centrais, escribíu istes breves apuntes-poemas durante
un viaxe ós desertos e ruínas de Túnez e Arxelia.
É curioso e denotativo como o poeta se abstén de pronunciar//
a palabra “ruínas” pra poder seguir movendo, removendo o seu misterio ó longo
do canto, pois un solo canto silencioso é todo o libro. Pura invocación interior que
sendo intensa non pasará nunca a voz alta por respeto as palabras soterradas dos
anfiteatros e das casas roubadas polo Deserto coas que se fai o silencio expectador
das ruínas, onde a memoria ouxetiva é tan forte que apenas precisa que a elaboremos,
ó darnos tódolos elementos, apenas nos exixe coma calquer presencia o
puro tempo do intre. Así move ó poeta, inda que non directa, tan doadamente á
palabra cando que ás veces esta se nega ó longamento vivido.//
O poeta, como en secreto, pois está desnudo, ponse diante do novo e coñecelo
en algo, porque o coñecen as palabras, coñéceo a palabra que sae dos ollos
como a primeira ave cara o palmeiral. Non son as palabras, é a palabra que
aprende... Non a inercia das palabras senón a secreta palabra que se un di cando
olla i está totalmente tralos ollos.
Pois non olla trivialmente o que espera ver ou o que está afeito a ver.
Olla por primeira vez o como por primeira vez. Olla e vai ollar e ir. Ollar
é unha ave que por un intre esquece o pico. A palabra calada ela é.//
Poucas veces o home se sai do cotidián, do discurrir diario en cuia corrente
vai envolto ou queda atuído polo seu arrastro. Poucas veces o home se desnuda
e anova a mirada e atopa a palabra esa: a palabra calada conque nos fala a
mirada, o tauto, o sabor e toda sensación e inda aquela outra que fala cando pensamos
sin propoñernos, cando soñamos, cando a banda do pensamento se move
soia.//
Algo mui cerca de ise estado se pon Miguel Sande frente ó Deserto, nunha
total repceción (sic), case coma a daquil primeiro estado de aberto de cando deprendémolo
Mundo, sin ideas nin reservas previas e sin a concencia de telo xa sabido
e nin siquera visto. Sin a idea de deserto nin alleas ideas ou experencias do
deserto. Falo do deserto, de un deserto presente que os ollos tocan e comproban
e que non teñen nin saben máis del que o telo quizaves imaxinado.//
Que difícil ise quedarse como en branco e poder ver sin anterior memoria
delo, sin anterior imaxen trivial ou marcada por unha experencia en forte ponto,
por unha vivencia aguda.//
Se puderan desnudarse de cotidianidade e poder decir coa palabra calada
72