ideološki temelji revizionizma - Centar za socijalna istraživanja
ideološki temelji revizionizma - Centar za socijalna istraživanja
ideološki temelji revizionizma - Centar za socijalna istraživanja
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Vladimir Marković<br />
pohađao veliki broj studenata. Revolucionarni studentski pokret je, i<br />
pored konfuzije koja je nastala posle sklapanja pakta o nenapadanju<br />
između Sovjetskog Save<strong>za</strong> i Nemačke, avgusta 1939. godine, nastavio<br />
podzemnu borbu s fašističkim grupama, pa je krajem 1940. godine,<br />
<strong>za</strong>beležio značajnu pobedu suzbijanjem Ljotićevog Zbora i njegovih<br />
nelegalnih jurišnih odreda Belih orlova (Stanković, 1983: 80–82).<br />
Istoričar Jovan Marjanović navodi da su komunisti inicirali razbijanje<br />
javnih skupova koje su fašisti nastojali da održe. Tako su, na<br />
primer, 1. marta 1937. antifašistički raspoloženi demonstranti demolirali<br />
Železnički dom u Sarajevskoj ulici u Beogradu, u kome je bila<br />
<strong>za</strong>ka<strong>za</strong>na konferencija fašističkog Zbora Dimitrija Ljotića. Na ulici se<br />
razvila krvava borba između demonstranata i fašista, u kojoj je bilo<br />
dosta povređenih. (Marjanović, 1964: 32) Antifašistički pokret takođe<br />
je stupao u nove akcije kada su Beograd posećivali fašistički nemački i<br />
italijanski ministri. Pod rukovodstvom Mesnog i Pokrajinskog komiteta<br />
KPJ, protiv ovih poseta bile su organizovane demonstracije. Dok je u<br />
Beogradu boravio italijanski ministar spoljnih poslova, Galeaco Ćano,<br />
25. marta 1937. demonstranti su se okupili u Knez Mihailovoj ulici i <strong>za</strong>palili<br />
njegovu i Musolinijevu sliku, i pored žandarmerijske intervencije<br />
da se spreče demonstracije.<br />
Do prihvatanja i razrađivanja ideje o antifašističkom frontu u<br />
Jugoslaviji, prema istoričaru Branku Petranoviću, došlo je u vreme<br />
oštrih unutrašnjih socijalno-političkih previranja i nacionalnih sukoba<br />
(Petranović, 1988a: 213). Komunistička partija Jugoslavije<br />
ušla je u novu fazu borbe kadrovski desetkovana i organi<strong>za</strong>ciono<br />
proređena tokom Šestojanuarske diktature, ali naoružana iskustvom<br />
stečenim u tom periodu. Oživljavanje nacionalnih i političkih borbi<br />
u Kraljevini Jugoslaviji gotovo se podudaralo s politikom narodnog<br />
fronta, otvarajući mogućnosti <strong>za</strong> nove pristupe partije najvažnijim<br />
problemima jugoslovenskog društva, pristupe koji su sve više odgovarali<br />
njenoj vlastitoj analizi unutrašnjih i međunarodnih prilika<br />
posle okončanja otvorene diktature i suočavanja radničkog pokreta<br />
i demokratskih snaga s agresivnim fašizmom. Tada se na dnevni<br />
red postavilo pitanje savezništva s demokratskim snagama društva<br />
(Petranović, 1988a: 214).<br />
Komunistička partija Jugoslavije je ideju o obrazovanju<br />
antifašističkog fronta prvi put iznela na Četvrtoj zemaljskoj konferenciji<br />
decembra 1934. u Ljubljani. KPJ je bliže odredila politiku narodnog<br />
fronta tek na Splitskom plenumu juna 1935, uoči Sedmog kongresa<br />
150
Change language