Olsztyn 2008 - Portret

Ciało i zakamarki duszy
Porozmawiajmy o „Rudolfie”, wznowionej właśnie
Pana powieści…
W Polsce to właściwie całkiem świeża książka, bo jej
pierwsze wydanie przeszło tutaj praktycznie bez echa.
Przypomnę: to był rok 1984.
Zły czas dla tego rodzaju literatury, jak mówią teraz homoseksualiści
– okres przedemancypacyjny.
Jedna z dwóch głównych postaci „Rudolfa”, Niemiec
Thomas-Rudolf, miała swój pierwowzór. Co
sprawiło, że zainteresował się Pan tą osobą?
To fakt, spotkałem Niemca, urodzonego w Łodzi, świetnie
operującego językiem polskim. Początkowo zaintrygowało
mnie, że mogę rozmawiać z Niemcem po polsku i to
Niemcem wyjątkowym, pozbawionym kompleksów, otwarcie
przyznającym się do swojego homoseksualizmu. Od rzemyczka
do koniczka – zaczęła się znajomość, korespondencja
i okazało się, że jestem jego jedynym znajomym spoza świata
– jak to się dzisiaj mówi – gejowskiego, który podchodzi normalnie,
tolerancyjnie do jego spraw i obsesji. Koniec końców
pokazał mi swoje wspomnienia, ponad 100 stron rękopisu.
Tam znalazłem historię miłości do Berbera Yazyta, ta opowieść
dała mi impuls do napisania „Rudolfa”.
Czy wydając tę powieść, nie obawiał się Pan, że
zostanie Panu przypięta etykietka pisarza gejowskiego?
117