Olsztyn 2008 - Portret

mieszkałem już trochę w Polsce, czuję, że to wszystko jest
trudniejsze, bardziej skomplikowane. Żyjąc tu, jestem poddawany,
albo sam się poddaję, szantażom i naciskom. Nie chodzi
o to, że ktoś konkretny mnie szantażuje, ale o pewną aurę,
sugestie, że, dla przykładu, jak śmiem żartować z Popiełuszki,
skoro on oddał życie w słusznej sprawie...
Także za Ciebie, za nas wszystkich!
Właśnie – więc odczuwa się naciski, że jeżeli już ktoś
chce sobie żartować z takich postaci, to niech nie robi tego
publicznie, jeśli musi, to tylko w gronie znajomych. Moim
zdaniem, tego rodzaju myślenie jest, z jednej strony, bardzo
cyniczne, z drugiej zaś wyjątkowo kłamliwe. Gdyby rozwinąć
to logicznie, to by oznaczało, że te osoby, ci nasi bohaterowie
pomnikowi, nie byli aż tak wielcy, skoro nawet mały żart
może im zaszkodzić, umniejszyć to, co zrobili; to by oznaczało,
że to, co zrobili, wcale nie było aż tak wspaniałe. Moje żartowanie
ze wszystkiego, dotykanie rozmaitych tabu, traktuję
jako swoisty hołd złożony osobom, z których żartuję.
Zgadzam się z Tobą, choć sądzę, że powszechnego
zrozumienia u nas raczej nie znajdziesz.
Nie znajdę, ale też książki kupowane są przez mniejszość
czytającą, nie docierają do szerokich mas ludzkich, więc ryzyko
jest stosunkowo niewielkie.
Po lekturze „Niehalo” i „Cudu” odniosłem wrażenie,
że odchodzisz od prozy opisującej rzeczywistość
w stronę prozy wywiedzionej z wyobraźni.
Czy to tylko przypadek, czy trwalsza tendencja?
224