Olsztyn 2008 - Portret

Nie rozumieją siebie i nie potrafią zrozumieć innych, nawet
najbliższych. Potrzebny jest dopiero impuls z zewnątrz, przypadek,
nagły zbieg okoliczności, aby wreszcie przejrzeli na
oczy, chcieli coś zmienić.
W powieści Karpowicza takim impulsem staje się ciepły
trup; zapoczątkowany śmiercią głównego bohatera ciąg wydarzeń
powoduje, że bohaterowie powieści wreszcie zaczynają
żyć naprawdę albo chociaż mają nadzieję, że tak właśnie
żyć będą. I to jest właśnie cud. Cóż, to przesłanie nie jest
może nazbyt odkrywcze, ale w czym innym upatrywałbym
wartość tej prozy. Młody pisarz przekonująco i przejmująco
opowiada – podobnie zresztą jak w „Niehalo” – o ludziach
zagubionych, którzy nie radzą sobie ze zbyt skomplikowaną
jak dla nich rzeczywistością. Ucieka przy tym – co zapisuję
autorowi zdecydowanie na plus – od zgrzebnego realizmu.
Pisze o zwykłych ludziach, ale podstawia im jak w gabinecie
luster krzywe zwierciadło groteski; wcale nie po to, aby
ich wyszydzić czy ośmieszyć – chce przez ten prosty zabieg
ukazać ich inaczej, może pełniej. Jest w prozie Karpowicza i
powaga, i humor, jest zwyczajna rzeczywistość i niezwyczajna
wyobraźnia. I jest jeszcze coś, co pozwala sądzić, że autor
„Cudu” na dobre zadomowi się w naszej literaturze i nieraz
sprawi czytelnikom wiele przyjemności – wyrazisty, niebanalny,
dobrze ustawiony styl.
Ignacy Karpowicz,
„Cud”,
Wydawnictwo „Czarne”,
Wołowiec 2006.
230