Olsztyn 2008 - Portret

A co w ogóle sądzisz o prozie gejowskiej, o której u
nas było swego czasu głośno za sprawą „Lubiewa”
Michała Witkowskiego?
No, najważniejsze, że się pojawiała. Na świecie to coś
zupełnie normalnego, ale w naszej Częstochowskiej Bolandzie
– niezbyt. Poza tym trochę mnie drażni szufladkowanie,
wolałbym nie być utożsamiany z poezja gejowską, prozą gejowską,
bo za moment dojdziemy do absurdu i będzie gejowski
schabowy czy gejowski papier do dupy. Tak nie można.
Literatura powinna dzielić się na dobrą lub złą. No, niestety
stygmatyzacja jest nieunikniona w tym kraju. Już słyszałem
parę razy za plecami ten podniecony niewieści nieomal szept
„pisarz gejowski”, to a propos licealistów przychodzących do
knajpy. Myślę, że jeszcze fajniej mają Bartek Żurawiecki i
Michał Witkowski.
Znasz w ogóle Witkowskiego? Jak oceniasz jego –
co tu kryć, skuteczny – pomysł na autolansowanie
się jako maksymalnie przegiętej cioty?
Znam, znam i bardzo lubię i jako człowieka, i jako pisarza.
Myślę, że ta ogromna doza kpiny i ironii, jaką serwuje
w roli – jak to powiedziałeś – „maksymalnie przegiętej cioty”
powinna niektórym dać sporo do myślenia. Doskonale
to było widać podczas meczu Witkowski – Wojewódzki. A
pomysł na lans jest po prostu świetny. Michał ma ogromne
poczucie humoru, zazdroszczę mu tego czasami.
Kiedy czytałem „Lubiewo”, miałem poczucie, że
obcuję ze światem zupełnie dla mnie egzotycznym
(nie mam zbyt wielu znajomych gejów), czego zupełnie
nie czułem przy lekturze Twojej książki.
Czy to wynika z faktu, że – jak zaznaczyłem – nie-
265