Olsztyn 2008 - Portret

w grze. Nie ma młodych pisarzy, którzy mają ambicję, żeby
dać rzecz najważniejszą od czasów Homera, którzy myślą, że
zmienią sposób literackiego obrazowania, dokonają literackiej
rewolucji.
Mówiłeś o rozmaitych kategoriach wykluczenia.
A kto lub co ma moc wykluczania? Czy w ogóle
ktoś ma taką moc?
Najpierw należałoby chyba zdefiniować stawkę w tej
grze. Można założyć – i ja jestem bardzo przywiązany do
tej myśli – że istnieje grupa pisarzy, czy pewien krąg pisarzy,
rozmaitych, bo nic ich nie łączy poza pewnym nastawieniem,
którym nie zależy na przebijaniu się na główną scenę. Bo
to dosyć niebezpieczny sposób myślenia, jeśli założymy, że
jedyną stawką gry w literaturę jest sukces komercyjny czy
medialny. Przy czym trzeba te dwie rzeczy odróżnić, bo nie
każdy sukces medialny przekłada się na komercyjny; można
świetnie funkcjonować w mediach, sprzedając poniżej 1000
sztuk książek rocznie. Po pierwsze, nie mówmy więc jako o
wykluczonych o tych, którzy z tego powodu wcale nie cierpią.
Po drugie, coś w rodzaju samowykluczenia, o ile to w ogóle
jest wykluczenie, stanowi, na przykład, długoletnie związanie
się z jednym środowiskiem czy jednym wydawcą. Przychodzi
mi do głowy przykład Tomasza Białkowskiego, konsekwentnie
związanego z olsztyńskim „Portretem”, pisarza bez
wątpienia ciekawego, w którego żywocie medialnym nic się
jednak nie dzieje. Wydał trzy książki, pewnie będą następne,
których jednak status pozostanie taki sam jak poprzednich.
Oczywiście, jak mówię, nic na siłę, bo być może pisarzowi
jest z tym dobrze, więc, powtarzam, bo jest to dla mnie ważne,
nie uszczęśliwiajmy nikogo na siłę, może ten ktoś widzi
w swojej postawie program skierowany przeciw Babilonowi,
medialnemu targowisku próżności, może w ten sposób buduje
swoją autentyczność.
302