Olsztyn 2008 - Portret

zbyt dobrze znam ten świat, czy po prostu z tego,
że różne jego sfery są zupełnie odmienne?
Wiesz co, ja nie wiem, czy powinienem o tym mówić.
Kiedy ukazała się książka, na kilku blogach pojawiły się recenzje
i w jednej z nich trafiłem na doskonałą odpowiedź na
zadane przez ciebie pytanie, więc pozwolisz, że jako ciotka
postmodernista posłużę się cytatem, bo pod zdaniem Gejowskiego,
z którego bloga pochodzi wypowiedź mogę się
spokojnie podpisać: „Pierwszym pomnikiem – lat siedemdziesiątych
i osiemdziesiątych – było oczywiście „Lubiewo”,
wciąż niedościgniony wzór zabawy językiem i konwencją.
Na tyle niedościgniony, że pomnik lat dziewięćdziesiątych –
„Barbara Radziwiłłówna z Jaworzna-Szczakowej” – jest już
słabsza. Nie, to złe słowo. Drugi pomnik jest inny – znacznie
bardziej intymny, spokojniejszy. Mam wrażenie, że był próbą
częściowego chociaż odcięcia się od „Lubiewa”, bo któż by
chciał do końca życia występować jako autor jednej książki?
Przećwiczyła to biedna Audrey Tautou, której wszystkie
następne filmy (coraz bardziej rzygawiczne zresztą) są reklamowany
jako „niezapomniana Amelia w filmie...”. Koszmar.
Tyle, że Tautou nie ma czego bronić – sukces „Amelii” opierał
się na tym, że patrzyła tymi swoimi wielkimi oczyma w kamerę
i... milczała. Na nieszczęście dla widzów kinematografii
francuskiej i danobrownowej w kolejnych filmach już mówi i
całe to jej koszmarne aktorskie drewno wyłazi z każdej głoski.
Ależ sobie w dygresję poleciałem. Ad rem. „Śmierć” jest
dla mnie takim trzecim pomnikiem: pomnikiem pierwszej
dekady XXI wieku. Można czepiać się braku fabuły, bo rzeczywiście
niewiele się tu dzieje. No ale jak ma być inaczej,
skoro chodziło bardziej o pokazanie różnych typów ludzkich,
funkcjonujących w obecnej gejowskiej rzeczywistości?
Można się kłócić, że tych typów jest trochę za mało a autor
266