Olsztyn 2008 - Portret

Fabuły w świecie pojęć
Jesteś teoretykiem literatury, eseistą, felietonistą,
filozofem, tłumaczem, wykładowcą uniwersyteckim,
osobowością medialną. Imponujące! Czy
któraś z tych dziedzin jest dla Ciebie najważniejsza?
To trudne pytanie, bo właśnie dlatego, aby nie musieć
wybierać, przywiązywać się do którejś z tych ról, mam ich
tak wiele. Dla mnie niesłychanie istotna jest możliwość
swobodnego przechodzenia między tymi sferami, między
jednym językiem a drugim. Jako wykładowca posługuję się
jednym językiem, jako felietonista innym, jako eseista jeszcze
innym – i to przechodzenie między różnymi językami, z których
każdy inaczej mnie określa, jest dla mnie najważniejsze.
Nie ulega jednak wątpliwości, że żadna z tych ról nie byłaby
możliwa do zrealizowania, gdyby nie to, że jestem związany
z uniwersytetem.
Żyjemy jednak w czasach wąskiej specjalizacji.
Jeżeli jakiś naukowiec znajdzie swoją przestrzeń
badań i ją zasiedli, to zazwyczaj niechętnie się już
poza nią wyprawia. Skąd bierze się ta niechęć do
badań interdyscyplinarnych, czy – jak mówisz –
szukania nowych języków na wyrażenie tego samego?
Po pierwsze, to zwyczajnie trudne. Aby opanować nowy
język teoretyczny, filozoficzny, trzeba sporo czasu temu poświęcić.
Rzadko kto decyduje się też na ryzyko utraty języka,
który nazwałbym monolitycznym czy monologowym. Łatwiej
posługiwać się wciąż tym samym językiem przez wiele
lat, poznać wszystkie jego tajniki, niż zaryzykować przygodę
279