Olsztyn 2008 - Portret

wi obrazki rodzajowe ze scenkami z życia światka gejowskiego).
Kto tryumfuje w tym sporze? Zdawać się może, że Pankowski
wyraźnie kibicuje Rudolfowi. Moim zdaniem jednak,
autor „Rudolfa” podpowiada nieco inne rozwiązanie, chociaż
robi to nie wprost: nie należy opowiadać się jednoznacznie
ani za kulturą, ani za naturą, bo najistotniejsze jest, żeby
utrzymywać napięcie między nimi, ciągle zderzać ze sobą
kulturę i naturę, kolejnymi transgresjami poszerzać ich granice.
Co przekonuje mnie, że taki właśnie punkt widzenia
bliski jest autorowi „Rudolfa”? Przede wszystkim język tej
powieści, a i całej twórczości Pankowskiego, jej styl będący
permanentną „w polszczyźnie rozróbą”, szaleńczą „jazdą na
oklep na słowach”. Autor „Matuga idzie” korzysta ze wszystkich
rejestrów polszczyzny, splata subtelne odniesienia literackie
z często obscenicznym konkretem mowy potocznej,
miesza poezję z prozą, tworząc niepowtarzalny, jedyny w
swoim rodzaju styl – styl, w którym „szumy, zlepy, ciągi” z
rzeczywistości stapiają się w nierozerwalną całość z elementami
wziętymi z biblioteki. Było to możliwe tylko dlatego, że
Pankowski, obserwując naturę, nie zapominał o kulturze, a
chłonąc kulturę, nie tracił z oczu natury.
Marian Pankowski,
„Rudolf ”,
Korporacja „Ha!art”,
Kraków 2005.
124