Olsztyn 2008 - Portret

Już pierwsi czytelnicy tego tekstu zaczęli pytać mnie, czy
jestem homoseksualistą. Początkowo się broniłem, tłumaczyłem,
ale szybko przestałem, bo zdałem sobie sprawę, że tego
rodzaju pytania potwierdzają jedynie, iż powieść jest sugestywna,
dobrze napisana. Poza tym miałem świadomość, że
występuję w słusznej sprawie, chociaż dokonałem – by tak
rzec – przestępstwa, transgresji, złamałem pewne normy.
Broniłem ciała, które w naszej kulturze jest więzione, niwelowane,
przemieniane w przeanieloną abstrakcję. Dzisiaj już
jedynie z uśmiechem odpowiadam na tego rodzaju pytania i
nieco prowokująco stwierdzam, że wszystko zależy od kąta,
pod jakim się na moją powieść spojrzy. „Rudolf ” nie jest jednak
tylko i wyłącznie historią gejowską. Dla mnie przede
wszystkim jest to powieść o konflikcie natury i kultury. Czy
taki konflikt jest nieunikniony? To przeciwstawienie jest
ważne dla całej mojej twórczości. Tak też jest w „Rudolfie”.
Thomas reprezentuje nieskażoną, tryumfującą naturę. Narratorowi-Polakowi
powierzyłem rolę obrońcy kultury, może
trochę nieuczciwie, bo jednak staję po stronie Thomasa. A
jeśli chodzi o moje widzenie sprawy tego konfliktu, powiem
tak – nie mam tu żadnej pewności... Z jednej strony, jestem
człowiekiem kultury, z drugiej – lubię zaglądać w rozmaite
zakazane „dziury” życia, pod wstydliwą podszewkę kulturalnego
świata. Moja wizja człowieczeństwa jest poszerzona o
wszelkie zakamarki zarówno duszy, jak i ciała.
W „Rudolfie” wraca Pan także do swoich obrachunków
z polskością. W języku swojej prozy robi
Pan „w polszczyźnie rozróbę” – taką samą rozróbę
robi Pan w kramie z arcypolskimi wartościami,
mitami, stereotypami.
Prawda, ale to wcale nie znaczy, że od polskości odchodzę,
choć czasami traktuję ją polemicznie. W mojej twórczo-
118