Olsztyn 2008 - Portret

Mimo to pozostańmy jednak przy literaturze. W
„Ulicy” opisałeś rzeczywistość miejskich przedmieść,
w „Tartaku” – popegeerowską wieś. Czy zamierzasz
napisać coś w rodzaju „Komedii ludzkiej”
naszych czasów, taką panoramę rzeczywistości?
Wszystko do tego zmierza, ale samoistnie, bez z góry
założonego planu. Bierze się to stąd, że swoje życie i pisanie
postrzegam jako ciągłą ewolucję. Nie wiem jeszcze, czy
ku lepszemu, czy gorszemu. Każda kolejna książka w moim
przypadku jest podsumowaniem pewnego etapu życia, niekoniecznie
nawet przeżytego, wystarczy, że zaobserwowanego.
Każda kolejna książka wynika jakoś z poprzedniej, więc w
sumie składają się w całość. Czuję po prostu potrzebę, aby tak
było. Ale kto wie, może kiedyś przyjdzie mi do głowy, żeby
spróbować czegoś zupełnie innego, sprawdzić się w innych
odmianach prozy, napisać, na przykład, horror czy kryminał.
Nie sądzę jednak, żeby starczyło mi czasu, ochoty i umiejętności,
żeby wypróbować wiele gatunków literackich. Dla
mnie najważniejsze jest, że piszę i robię to z coraz większą
świadomością. Ale z drugiej strony, im większą mam świadomość
pisarską, tym trudniej jest mi pisać.
Wracając do „Tartaku”, jak narodził się pomysł tej
powieści? Z obrazu wsi, konkretnego miejsca, czy
wyszedłeś od drobin opisów, bardzo istotnych w
tym tekście, takich chociażby jak opisy mgły czy
much?
Obie moje powieści wzięły się właściwie z takich opisowych
drobin. Wpadłem na ich pomysł przy zamiataniu martwych
much. Patrzyłem na te martwe korpusiki, utożsamiłem
się nawet z nimi. Na dobrą sprawę moje książki wzięły się z
78