Olsztyn 2008 - Portret

Nużąca droga do…
Lektura debiutanckiej książki Michała Olszewskiego
przypomina mi długą podróż samochodem… powiedzmy do
Amsterdamu. Na początku jest przyjemnie, jazda w nieznane
daje adrenalinowego kopa; patrzę przez szyby, za którymi
migają interesujące obrazki, niecierpliwie wyglądam kolejnych
atrakcji. Z czasem jednak robi się coraz bardziej nudno
i niewygodnie, widoki za szybami już nie cieszą, zaczynam
się rozglądać za przydrożnymi knajpami i parkingami, a koniec
końców nie mogę się doczekać, kiedy będę na miejscu.
Zbiór opowiadań „Do Amsterdamu” otwiera zdecydowanie
najlepszy tekst w całym tomie, zatytułowany „Sprawa rodzinna”.
Po przeczytaniu tego opowiadania naprawdę wiele
obiecywałem sobie po prozie Olszewskiego. Niestety, okazało
się, że dalej jest już tylko gorzej i że znowu będę musiał
powtarzać truizmy o nierównej, jak to zwykle w przypadku
debiutanta bywa, książce.
„Do Amsterdamu” składa się z opowiadań, które spaja kilku
przewijających się przez nie bohaterów. Olszewski przedstawia
losy grupki, „załogi”, dwudziestokilkulatków pochodzących
z tego samego, prowincjonalnego Krótkiego Miasta
(odpowiadającego realiom Ełku, rodzinnego miasta autora);
to ich nadzieje, frustracje i zmagania z rzeczywistością III
RP interesują pisarza. Czyżby kolejny zbiór realistycznych
obrazków, kolejna książka o rzeczywistości, pisana z punktu
widzenia „roczników 70.”? – Olszewski urodził się w roku
1977. Początkowo miałem nadzieję, że jednak pisarz dołoży
do tego, ostatnimi czasy mocno eksploatowanego, tematu
coś swojego. W „Sprawie rodzinnej” głównym bohaterem a
zarazem narratorem jest Młody, świeżo upieczony magister
ekonomii Uniwersytetu Warszawskiego, pracujący w audycie,
nieźle ustawiony w świecie „Warszawki” i czujący się tam
95