Olsztyn 2008 - Portret

to Arktyka – dużo białego i zimnego, i nie ma nic, żadnej
kultury, nie licząc fok.
To zupełnie nie dla mnie, za zimo.
Może trochę za zimno. Ale, powtórzę, skoro już muszę
gdzieś jeździć, to wybieram miejsca, które już znam. A arktyczna
pustka, choć tam nie byłem, wydaje się znajoma...
Czyli trochę jak Andrzej Stasiuk, który wciąż odwiedza
te same środkowoeuropejskie zadupia?
Trochę tak. Ja też zdecydowanie wolę zadupia, stolice
prowincji niż – by tak rzec – miasta-miasta, na przykład,
nigdy, z rozmysłem oczywiście, nie byłem w Paryżu. To nie
jest takie proste, nie pojechać do Paryża, ale mnie się udało.
Dobór odwiedzanych miejsc zależy od tego, czego się szuka.
Mnie, na przykład, bardziej interesuje, w jaki sposób ludzie
piją piwo i dlaczego od dwunastej w południe do czwartej
rano, niż wytwory kultury. A niestety, jak się jest w mieście
takim, jak przywołany tutaj Paryż, trudno jest od kultury
uciec. W etiopskich miasteczkach zaś nie jest to problem.
Tam znowu trudno jest uciec od Etiopczyka [śmiech], ale to
inna kwestia.
Czy pisząc „Nowy Kwiat Cesarza”, miałeś ambicje,
aby wypracować zupełnie nowy styl prozy podróżnej?
Długo nad tym rozmyślałem. Książkę o Etiopii pisałem,
oczywiście z przerwami, pięć lat i prace trwały do ostatniej
chwili, zresztą bardzo dużo napisanego tekstu wyrzuciłem.
Ostateczna forma tej książki została wypracowana w opozycji
do tego, co mnie nieszczególnie pociągało, czyli czegoś, co
218