Olsztyn 2008 - Portret

wystarcza, by napisać książkę zaangażowaną. Nie potrafię
jednak w ogóle znaleźć wyznaczników prozy zaangażowanej.
Bo niby co: pisać o polityce, opowiadać się za lewicą, za
biedotą, patrzeć ze współczuciem? Tak rozumiana literatura
zaangażowana jest mi całkowicie obca. Jeżeli już, to bardziej
interesujący jest pewien głód świata, chęć poznania go i przewiercenia
na wskroś. Takie zaangażowanie niezmiernie mi
się podoba.
Często narzeka się u nas na upadek autorytetów.
Ujmując rzecz nieco inaczej: twierdzi się, że ludzie,
szczególnie młodzi, wcale autorytetów nie
potrzebują. Czy mimo to istnieje szansa, żeby pisarz,
który trafia ze swoim przekazem – przynajmniej
teoretycznie – do tysięcy czytelników, mógł
utrzymać autorytet?
Nie wiem, czy czytelnicy w ogóle tych autorytetów poszukują,
czy chcą, żeby pisarz pokazywał drogę, wytyczał
szlaki. Ja takiej potrzeby nie widzę. Co za tym idzie – pisarz
nie może utrzymywać autorytetu, bo go nie posiada, przynajmniej
w kwestiach moralnych czy społecznych.
Po „urynkowieniu” literatury pisarze wciągnięci
zostali w machinę promocyjno-marketingową.
Czy można, Twoim zdaniem, być jednocześnie
wiernym sobie, własnym poglądom, wizjom świata,
a zarazem konstruować skuteczny wizerunek
medialny?
Na pewno wciągnięcie w wir marketingowy nie oznacza
sprzedania siebie, chyba że mamy do czynienia z pisarzami,
którzy nie lubią opuszczać swojej pustelni i reagują alergicznie
na każdy objaw zainteresowania. Ja nie widzę nic złego w
92