Olsztyn 2008 - Portret

cjonalno-ekstatycznymi sposobami mają szansę Go znaleźć
w Odnowie. Nie jestem pewna jednak, czy znajdują Transcendencję,
czy też swoje wyobrażenie o niej. Nie mam prawa
tego oceniać. Totalny zaś jest postacią, która jaskrawo i
jednak z przesadą egzemplifikuje powszechny typ katolika,
który tylko mówi o Bogu. I realizuje ten rodzaj moralności,
który streszcza przysłowiowe: wszystko można, co nie można,
byle z cicha i z ostrożna.
Zapytam o drobiazg, który mnie zaintrygował. Pisze
Pani, że Totalny dostał dyspensę na używanie
prezerwatyw. Faktycznie bywały takie przypadki?
Nie jestem pewna. Podejrzewam, że Totalny znalazł sobie
pyszne usprawiedliwienie swojego dwuznacznego postępowania.
Z jednej strony kierowała nim pozorna troska o dobro
żony, o jej zdrowie, strach przed kolejnym poronieniem, z
drugiej – wyzwanie czystości, seksualnej ascezy było ponad
jego możliwości. Wybrnął z niewygodnej, głównie dla siebie,
sytuacji, używając autorytetu Kościoła.
Poddaje Pani także mocnej krytyce instytucję rodziny.
Prawie wszystkie rodziny przedstawione w
powieści są dysfunkcjonalne, co więcej, ludzie zaczynają
w miarę normalnie radzić sobie z życiem
i samymi sobą dopiero wtedy, gdy ich rodziny się
rozpadają. Pani zdaniem faktycznie aż tak źle jest
z rodziną w Polsce?
Nie jestem ani socjologiem, ani psychologiem, „Katoniela”
zaś nie jest naukowym dziełem prezentującym stan
badań nad rodziną polską. Pokazuje kilka dysfunkcyjnych
rodzin, ale pokazuje też rodziny normalne, na przykład, Poli
i Jerzyka. Pola realizuje ulubiony w kręgu naszej tradycji mit
matki-Polki. A że rodziny się rozpadają? Szczęśliwe się nie
239