Olsztyn 2008 - Portret

Zostawmy dalekie kraje i wróćmy do Polski, bo
przecież w pierwszych książkach, szczególnie w
debiutanckiej powieści „Niehalo”, zmagałeś się z
opisem naszej smutnawej rzeczywistości. Wiele
osób wskazywało, że w tej powieści dominuje złość
na rzeczywistość. Z czego ona wynikała?
Bardzo bawiło mnie to, że uznano, iż w tej książce pisałem
sam o sobie, o własnych doświadczeniach, na siłę szukano w
niej autobiografizmu. A tymczasem główny bohater „Niehalo”
jest moim przeciwieństwem. Nieszczególnie przepadam
za tak zwaną literaturą zaangażowaną, postanowiłem więc
napisać książkę – choć początkowo nie zostało to tak odczytane,
co też mnie rozbawiło – będącą parodią tego rodzaju
literatury, będącą parodią tego powszechnego, ogólnego narzekania
młodych na stary świat, w którym się wychowali.
Przy okazji chodziło mi również o to, aby ta historia była
dobrze osadzona w realiach, ale przy tym nie chciałem, by
była czymś w rodzaju literackiej wersji „Dnia świra”. Chciałem
frustracją i agresją w tekście zagrać, ale tak, żeby zostały
one czymś przełamane. Zauważ, frustracja i agresja Adasia
Miauczyńskiego niczemu nie służą; oglądamy jeden dzień z
życia bohatera albo życie w jednym dniu, ale od początku do
końca filmu widzimy to samo, bohater się nie zmienia. Mnie
zależało na stworzeniu postaci, która próbuje coś zmienić,
rozpieprzyć świat. I stąd wzięło się „Niehalo”.
Zwróciłbym w tym kontekście uwagę na jedną
istotną cechę Twojego pisarstwa – zawiera ono
niesamowitą dawkę humoru i ironii. To, niestety,
jest rzadkie u naszych pisarzy, zazwyczaj nadmiernie
ponurych, pompatycznych.
222