Olsztyn 2008 - Portret

taku” jest hołdem złożonym Hrabalowi, a patetyczne rozważania
brata Marty o Bogu – Dostojewskiemu. Przy czym
to wszystko jest wykoślawione, zmienione przeze mnie albo
przez moją nieudolność, albo z potrzeby takiej a nie innej
narracji. Więc w gruncie rzeczy masz rację, te nawiązania w
moich książkach są. Stasiuk i Tokarczuk sporo znaczyli na
początku mojego pisania. Zawsze jednak starałem się czytać
przede wszystkim mistrzów, bo tylko obcowanie z największą
literaturą ma sens. Czytam więc Dostojewskiego, Kafkę,
Manna czy Grassa, tych, którym udało się stworzyć w prozie
własny, odrębny świat. To, że mają oni jakiś wpływ na
mnie – ani mnie nie zawstydza, ani przestrasza. Niektórzy
mówią wprawdzie: jak będziesz za dużo czytał, to sam będziesz
nieświadomie z innych zżynał. Nie mają racji. Czytanie
wzbogaca mnie. I nie boję się, że czyjeś pisanie mnie
zarazi, że zabije czy wytłumi moją osobowość. Jeśli już, to
czuję się zarażony światem. Literatura to zaledwie skromne
dopełnienie świata.
Czy nie jest jednak w tobie zbyt wiele pokory wobec
świata i literackich mistrzów? Czy nie obawiasz
się, że to wytłumi twój głos?
Nie, wręcz przeciwnie, pokora pomaga mi ten głos wydobyć.
Bierze się ona z faktu, że mam świadomość, że kiedyś się
urodziłem i kiedyś umrę. Każdego to spotka i nie uratuje go
żadna, choćby najlepsza książka. Czasami dociera do mnie,
że napisanie książki jest niczym wobec urodzenia i wychowania
dziecka przez kobietę. Książkę napiszę, wypluję z siebie i
potem nie muszę się już martwić jej „wychowaniem”, zajmują
się tym wydawcy, redaktorzy, krytycy. Na dobrą sprawę literatura
jest o wiele mniejszym fenomenem niż otaczający nas
świat.
77