Olsztyn 2008 - Portret

Ale przecież pisał Pan w tym czasie – na emigracji
– nie tylko teksty publicystyczne, ale również
opowiadania.
Jednakże pisanie jakiejś większej prozy odeszło w sferę
marzeń. Tak, pisywałem od czasu do czasu jakieś opowiadanie.
Ale przeważnie na urlopie czy w dni wolne od pracy w
rozgłośni. Dopadałem prozy na krótko. Często tylko zaczynałem
jakiś tekst, inny nieraz udawało mi się dociągnąć do
połowy, niekiedy notowałem już nawet pointę, a potem nie
miałem czasu albo ochoty na dokończenie czy na wyszlifowanie,
więc później szło to do teczki i ginęło mi z oczu. Teraz
porządkuję swoje archiwum, bo kiedyś to wreszcie trzeba
zrobić, wyciągam stare teksty, czasem czytam ze zdumieniem,
najczęściej jednak w strachu, że przecież się starzeję, że
to potem ktoś wyrzuci po mojej śmierci. I niekiedy próbuję
kończyć. Wprowadzając zamęt w głowach naszych niezwykle
zajętych krytyków, bo na ostatniej stronie utworu znajdują
się dwie daty – jakaś sprzed dwudziestu, a nawet więcej, lat
i dzisiejsza. Nie wiedzą więc, co o tym sądzić. I tak właśnie
widzę – poza kontynuowaniem pisania powieści „Odejść,
zapomnieć, żyć” – moją przyszłą pracę literacką. Teraz właśnie
wydałem tom „Jedźmy, wracajmy” poszerzony o sześć
takich starych-nowych, czyli dokończonych, czy też dopracowanych
po latach, opowiadań. Co zresztą nie jest u mnie
niczym szczególnym. Bardzo często bowiem nad jakimś tekstem
(od czasu do czasu wyciągając go z teczki) pracowałem
latami. A żeby zaznaczyć, że to jednak już inna książka niż
wydana przez „Znak” przed laty, do tytułu dodałem „i inne
opowiadania”. Pewnie jeszcze pod koniec tego roku wydam
tom opowiadań o tematyce emigracyjnej pt. „Zapomniane,
nieuśmierzone” – też w ten sam sposób poszerzony.
41