Olsztyn 2008 - Portret

dlaczego wtedy zamykałeś się „w bibliotece” i czemu
potem zwróciłeś się ku temu, co brane z rzeczywistości?
To trudne pytanie. Może trochę dorosłem?
Chodzi raczej o przedyskutowanie takiego zagadnienia:
dlaczego w latach 80. cała masa pisarzy
ignorowała to, co było za oknem, skupiając się na
tworzeniu wykreowanych światów. Krytycy mówią
oczywiście o emigracji wewnętrznej czy socparnasizmie…
A co Ty o tym sądzisz?
To chyba kwestia generacji. Kończąc „Szkice…” miałem
ledwie dwadzieścia lat, w gruncie rzeczy bardzo mało jeszcze
przeżyłem. O czym miałbym więc pisać, jak nie o swoich wyobrażeniach
karmionych fikcją?
Chcesz powiedzieć, że proza erudycyjna jest przywilejem
młodości?
Pewnie trochę tak, paradoksalnie. Z drugiej strony – kiedyś
bardziej wierzyłem w wagę literatury, w jej wpływ, że tak
powiem, na losy świata. Teraz znaczenie literatury – szczególnie
dla ludzi młodszych – maleje. Wychowałem się z takim
przeświadczeniem, że słowo ma znaczenie fundamentalne,
że z powodu książki może wybuchnąć rewolucja, jak to
było chociażby w 1968 roku, kiedy „zapalnikiem” okazały się
„Dziady”. Teraz już nie ma takiego myślenia, literatura nie
jest dla mnie przedmiotem takiego kultu jak kiedyś. Z drugiej
strony – nie widzę wcale żadnej linearności w moim pisaniu.
Mam po prostu pomysły na kolejne książki i próbuję napisać
je tak, jak czuję. Teraz, na przykład, znowu piszę rzecz mocno
zanurzoną w literaturze. Z tego, co mówisz, wynika więc, że
się niejako cofnąłem lub zatoczyłem koło.
187