Olsztyn 2008 - Portret

niepotrzebnie skupił się ponad miarę na tym nieszczęsnym
Stasiu (to z kolei pomnik tych wszystkich sockersów, którzy
występują w grajdole w ilościach przekraczających wszystkie
statystyki w stosunku do świata – co jest zasługą sockersawłaściciela
„Gejowa”, rzecz jasna). Mogę jednak zrozumieć
chęć uniknięcia powtórzenia stereotypu przegiętej ciotki; o
ciotach czytaliśmy w „Lubiewie” i wystarczy. A że pomnik
jakiś taki mniejszy? No cóż, jakie czasy, taki pomnik. Lata
PRL-u były czymś specjalnym, nie występującym nigdzie
indziej. Dlatego były aż tak frapujące. Szaleńcza przemiana
gospodarcza po rewolucji AD 1989 również dała pole do popisu
temu narodowi, stąd można się również i tym okresem
zafascynować. A początek XXI wieku to już niestety tylko
kalki i zapożyczenia z konsumeryzmu Londynu, Berlina czy
Majorki (nazwa trupiego Paryża przez gardło mi w tym kontekście
nie przejdzie). Nie wiem czy to źle – wreszcie rośnie
pokolenie szczęśliwsze, nie obarczone polskimi kretynizmami.
Ale że jest to również pokolenie głupsze, trochę szkoda.
Edward Pasewicz bawi się językiem w znacznie mniejszym
stopniu niż Michał Witkowski. To też można by przekształcić
w zarzut. Ale szczerze mówiąc – po co? Gdyby silił się
na ekstrawagancje lingwistyczne, miałby duże szanse ponieść
klęskę. Jak Żurawiecki chociażby. A tak – nie ma się do czego
przyczepić. Ta książka się czyta, sporo w głowie pozostaje a
sam bohater jest uroczy w tym swoim naiwnym heteroseksualizmie”
(cytat pochodzi ze strony http://gejowski.blog.pl).
Uczestniczyłeś w tym słynnym marszu w Poznaniu
spacyfikowanym przez policję? A jeśli tak – jak
to wyglądało od środka?
Kręciłem się obok. To dobre słowo. Za to w następnym
już tak. Wyglądało to mniej więcej tak, jak opisałem to w
powieści. Okropnie i zomowsko.
267