Olsztyn 2008 - Portret

sarz raz po raz odwołuje się do klasyków filozofii spotkania
i dialogu, Martina Buber i Emmanuela Levinasa. Czemu
służą te spotkania? Kalwas próbuje zobaczyć w ich twarzach
swoją twarz, poza fundamentalnymi – zdawać by się mogło
– różnicami odkryć coś, co ich łączy. A także zrozumieć coś,
co na pozór trudno jest pojąć – że każdy z nas ma w sobie Innego
(Innych). Takim Innym jest choćby Kalwas jako kilkuczy
kilkunastoletnie dziecko, które mieszkało w tym samym
mieszkaniu na Powiślu, gdzie pisarz powrócił jako dojrzały
mężczyzna; dziecko, które ciągle nawiedza go w snach.
Przyznam, mam słabość do prozy Kalwasa, pisarza,
który, nie oglądając się na literackie mody, robi swoje, drąży
własne obsesje. Mam jednak jedno zastrzeżenie czy – może
raczej – wątpliwość. Pisarz debiutował powieścią „Salam”
wcale nie tak dawno, bo w roku 2003, ma już na koncie cztery
książki. Wszystkie one skonstruowane zostały wedle tego
samego wzoru: Kalwas jednocześnie podróżuje po odległych
krajach i przestrzeniach własnej pamięci, spisuje „reportaże
zewnętrzne” pomieszane z „reportażami wewnętrznymi”. Jak
na razie ta konsekwencja – moim zdaniem – przynosi ciekawe
efekty, nie wiem jednak, czy na dłuższą metę nie okaże się
zabójcza. Oby nie...
Piotr Ibrahim Kalwas,
„Rasa mystica. Traktat około Indii”,
Wydawnictwo Prószyński i S-ka,
Warszawa 2008.
257