Olsztyn 2008 - Portret

Metafizyka, mitografia i rękaw koszuli
Debiutował Pan jeszcze w latach 80., przypomnę:
tomem poetyckim „Świadectwo” (1983) i głośną
powieścią „Zagłada” (1987). W latach 90. próbowano
przypisać Pana do tzw. pokolenia trzydziestolatków.
Dlaczego o tym wspominam? Pana
wiersze znalazły się w antologii młodej poezji
„Macie swoich poetów”, biogram – w „Parnasiebis”.
Mam jednak wrażenie, że trudno Pana do
wspólnoty trzydziestolatków przypisać. Jak Pan
by umiejscowił się na mapie współczesnej literatury?
Metrykalnie wszystko się zgadza: jestem „schyłkowym”
trzydziestolatkiem. Ale… nie czuję duchowej łączności – takiej
łączności, która by coś istotnego dla mnie znaczyła – z
grupą autorów, których nazwiska znalazły się w wymienionych
przez Pana książkach. Choć są wyjątki, na przykład,
Krzysztof Ćwikliński czy Marian Kisiel. Dlaczego widzę
się trochę osobno? Bardzo wcześnie – dziś uważam, że zbyt
wcześnie – debiutowałem w prasie, bo jeszcze w 1978 roku.
„Zagładę” pisałem w latach 1981-1983, tymczasem moi metrykalni
koledzy zaczęli drukować, a pewnie i pisać, trochę
później. W latach, gdy kształtował się mój gust literacki, czytałem
akurat nie rówieśników, ale pisarzy o wiele ode mnie
starszych. Nigdy nie usiłowałem szukać dla siebie miejsca
w którejkolwiek artystycznej czy pokoleniowej wspólnocie,
choć rozumiem, że taka wspólnota może oferować doraźne
pożytki w myśl formuły bałamutnie głoszącej, iż duży może
więcej. Krótko mówiąc, starałem się i staram być w pełni
samodzielny w tym, co robię.
57