Olsztyn 2008 - Portret

Ale przecież coś czytałeś, jakaś literatura musiała
ukształtować w Tobie taką a nie inną wrażliwość,
taką a nie inną intuicję. Co to było?
Nie sądzę, bym był szczególnie oryginalny w tym względzie.
W czasach szkolnych czytałem tak zwane wszystko,
zrobiłem sobie w głowie listę najważniejszych książek i czytałem
jedną po drugiej. Po latach widzę, że niektóre lektury
pamiętam lepiej, inne zupełnie mi się zapodziały w niepamięci.
Tak się składa, że bliskie są mi książki nieodległe geograficznie:
czesko-galicyjskie, rosyjskie, niemieckojęzyczne,
coś tam anglosaskiego. Banał. Dlatego myślę, że mniej ważne
jest to, co się czyta, niż - jak się odczytuje.
Z jednej strony jawisz się jako pisarz, który czerpie
inspiracje z biblioteki, z innych książek, ale z
drugiej – w „Pullmanowej” czy „Rezydentach” widać
także inspiracje rzeczywistością. Które z nich
są dla Ciebie ważniejsze?
Trudno mi odpowiedzieć jednoznacznie na to pytanie.
Gdyby ktoś postawił mi jako zarzut, że w moich książkach za
dużo jest odniesień do literatury czy sztuki, to na pewno ciężko
by mi było dyskutować, bo faktycznie jest ich sporo. Nie
próbuję „fotografować” rzeczywistości, lecz przepuszczam ją
przez różne media i jednym z nich jest właśnie książka. Bardzo
lubię odwołania do dzieł kultury, uważam, że można z
tego czerpać bez granic.
A w takim razie skąd wziąłeś motyw zamieszek
ulicznych z „Rezydentów”? Wiesz, widziałeś chyba
zamieszki w latach 80… Właśnie – ale w latach
80. i 90. nie pisałeś o tych zadymach, a tworzyłeś
„tekstowe światy”. Kluczowa jest chyba kwestia:
186