Olsztyn 2008 - Portret

przemłócić trzeba jeszcze kilkanaście książek miesięcznie i je
zrecenzować – to człowiek przestaje się czemukolwiek dziwić.
Dobrze, że prowadząc już razem, dodatkowo, rozmowę o
„Oksanie”, nie pomylili jej z powieścią jakiegoś innego autora.
Choć te ich recenzje były sympatyczne. Nie dostrzegłem
jednak (poza nielicznymi wyjątkami), aby recenzenci zwrócili
uwagę na to w powieści, na co ja położyłem największy nacisk
pisząc „Oksanę”, mianowicie na powtarzalność zła, nieumiejętność
korzystania synów z doświadczeń ojców, niezdolność
ludzi do wyciągania wniosków z tragicznych lekcji historii.
Nie zainteresowały ich przypominane natrętnie przez narratora
okropności Wołynia i Podola sprzed pięćdziesięciu lat
(które wielokrotnie opisywałem w swej wcześniejszej twórczości),
nakładające się teraz na wypadki nieomal identyczne
w Krajnie na pograniczu serbsko-chorwackim, w Bośni i
Hercegowinie, w muzułmańskiej enklawie wokół Sarajewa.
Najczęściej pisze się u nas o Srebrenicy, a takich Srebrenic
było przecież na Bałkanach kilkanaście. Świat napiętnował
je (przynajmniej werbalnie), no i co z tego?! Ledwie kilka
lat minęło i okazało się, że dalej można eksterminować całe
narody (myślę o Kosowie i Czeczenii), z tym samym okrucieństwem,
z traktowaniem człowieka innej nacji, innej religii,
innych poglądów jak insekta. Mężczyzn trzeba zabić, bo
mogliby w przyszłości zagrozić, kobiety przed zadaniem im
śmierci trzeba wykorzystać (najczęściej zbiorowo), by zaspokoić
swe potrzeby seksualne, dzieci trzeba zlikwidować, aby
usunąć potencjalnych przyszłych mścicieli. Wszystko to w
mojej powieści jest (aż natrętnie!), ale kogo to dziś w Polsce
obchodzi? Nasz kraj to jak gdyby klasyczny przykład kilku
procent społeczeństwa konsumpcyjnego w najgorszym wydaniu
i wielkie masy ludzi wciąż ubożejących, coraz bardziej
obojętniejących na wszystko, co nie dotyczy spraw bytowych.
Więc rzeczywiście – kogo to może obchodzić... Proszę
43