Olsztyn 2008 - Portret

W wielu tekstach – również w „Rudolfie” – zderza
Pan różne systemy wartości, dyskursy, wizje świata,
pokazuje walkę sprzeczności. To może prowadzić
do pewnego zamętu. Bohater „Rudolfa” stwierdza
przecież, że żyje w „Absurdii”. Czy Pan też żyje w
tej krainie?
To pytanie powinno być dużo szersze, bo problem dotyczy
nie tylko mnie, ale wszystkich ludzi na świecie. Świat
jest pełen nicości, bardzo gęstej, dotkliwej. Przed tą nicością
bronię się marzeniami o ładzie, który tworzy człowiek, ładzie
opartym na tolerancji i pewnej piramidzie istnień, na
szczycie której stoi różnie pojmowany Bóg jako gwarant tego
ładu. Wiem, to utopia, ale gdybym nie wierzył w tę utopię,
to pewnie nigdy nie byłbym katolikiem, nigdy nie byłbym
człowiekiem myślącym i życzliwym wobec ludzi.
Czy w takim razie Pańskie transgresje są próbą
oswajania nicości, poszukiwaniem nowych sensów,
nowych sposobów rozumienia świata?
Jest Pan dla mnie zbyt łaskawy, bo obawiam się, że moje
transgresje są jednak gestami burzącymi w pewnym stopniu
ład istniejący. Ale transgresja potrzebna jest artyście, prowadzi
go ku nowym odkryciom, często też w tej podróży go
rani, a także – mówiąc metaforycznie – zarysowuje szkło w
oknach ludzi prostych i nieprzygotowanych.
[2005]
120