Olsztyn 2008 - Portret

A Ty chcesz pozostać swobodnym elektronem w
przestrzeni rozmaitych dyskursów?
Tak, dla mnie jest to kwestia po prostu życiowa, niezbędna
do normalnego funkcjonowania – ta przemienność
pozycji, które mogę zająć, dlatego też każda moja książka
jest inna. Gdy wydałem pierwszą swoją książkę o Derridzie,
natychmiast znienawidziłem swoją funkcję bycia ekspertem
od Derridy. Żeby osłabić tę funkcję, wydałem książkę o Nietzschem,
ale natychmiast określony zostałem jako nietzscheanista.
Derridę i Nietzschego można umieścić w jednym nurcie
mody poststrukturalnej, więc kolejną książkę napisałem o
czymś zupełnie innym – w „Anatomii ciekawości” starałem
się pokazać, jak mogłyby wyglądać „Próby” Montaigne’a pisane
dzisiaj. Aby i to mnie zbytnio nie przyszpiliło, napisałem
książkę o dziejach reprezantacji, „Pragnienie obecności”,
w której zajmuję się teorią literatury, teologią średniowieczną
i malarstwem renesansowym. Ale – rzecz ciekawa – mało kto
tę książkę zauważył, choć dla mnie jest to jeden z ważniejszych
moich tekstów, w którym znaleźć można najważniejsze
dla mnie idee czy obsesje. Mimo moich usiłowań wciąż
przypina mi się etykietki derridianisty czy nietzscheanisty, co
potwierdza, że od etykietki trudno uciec – ale dlatego jeszcze
bardziej staram się wobec nich zdystansować.
Jaką kolejną woltę wykonasz? Jaką etykietkę podsuniesz
swoim czytelnikom, aby zaraz potem
spróbować ją zerwać?
Moje dwie ostatnie książki są podręcznikami, porządnie
napisanymi, jasno tłumaczącymi coś, co do tej pory nie zostało
wystarczająco objaśnione. Zarówno „Teorie literatury
XX wieku”, jak i „Polska literatura nowoczesna”, są próbami
podania w wykładzie tego, co do tej pory wymykało się wy-
286