Olsztyn 2008 - Portret

Nie obawiał się Pan, że „Bożydar” może się stać –
by tak rzec – czymś w rodzaju pisarskiego pogrzebu,
że po napisaniu tego opowiadania będzie miał
Pan dosyć literatury?
Kilku krytyków po przeczytaniu „Bożydara” mówiło mi:
„Słuchaj, po takim tekście to już koniec, nie powinieneś pisać,
doszedłeś do ściany”. Takie były oceny. A ja wcale nie uważałem,
że doszedłem do ściany. Chciałem jedynie zamknąć
pewien etap w moim życiu. Tak. To oczywiście łączyło się z
rozpadem komunizmu. Czułem, że to dobry czas na dokonanie
bilansu. Chciałem też przeformować szeregi, zreorganizować
swoje legiony [śmiech] i ruszyć znowu ze swoimi
pretorianami, czyli literkami na papierze.
To zamknięcie było więc jednocześnie otwarciem,
krokiem do przodu?
Tak mi się wydawało, że ja wcale nie ogłaszam końca mojego
pisarstwa, lecz jedynie koniec pewnego etapu w moim
życiu. Oczywiście, jedynie moim. Nie chciałem być wcale
sędzią wszystkich.
W takim razie, jak Pan by ocenił ten okres zamknięty
„Bożydarem”: czas zaangażowania w
działalność opozycyjną, podporządkowanie jej
własnego pióra?
Nie… To nie jest tak. Pan zbyt racjonalnie to rozpatruje.
Po pierwsze, samo zaangażowanie oceniam pozytywnie. To
był świetny okres ożywienia społecznego w moim życiu. Jestem
na ogół typem aspołecznym. Wtedy jednak zaangażowałem
się w działanie jakiejś większości społeczeństwa. Nie
mówię, że całości, bo to by była przesada. Ale chyba ci, którzy
21