Olsztyn 2008 - Portret

Nie przemawia przeze mnie Duch Święty
Piszesz prozę i poezję, zajmujesz się krytyką literacką
i teorią literatury, wykładasz na uniwersytecie
i redagujesz dwumiesięcznik „Pogranicza”,
a to jeszcze przecież nie wszystko... Skąd bierze
się u Ciebie ta mnogość pasji i zainteresowań?
Czy wynika z tego, że – jak pisałaś we wstępie do
„Gender dla średnio zaawansowanych” – „Jesteśmy
multiczytelnikami w multipleksach multitekstów”?
To jest pytanie podstawowe, ale nie umiem na nie odpowiedzieć
nawet samej sobie. Jasne – jesteśmy wielofunkcyjni,
trudno żyć w okopach uniwersyteckich, chociaż z drugiej
strony, wielu osobom udaje się pełnić rolę szacownego uczonego.
Powtarzam przy okazji tego pytania zawsze, że nie
widzę zasadniczej różnicy między pisaniem akademickim,
krytycznym i artystycznym. Dla mnie prawdziwą granicą
jest popkultura, na pewne rzeczy, pewne formy uczestnictwa
w niej, nie zgodziłabym się nigdy. Oczywiście, w próbie
bycia wszędzie naraz jest neurotyczny lęk przed nieobecnością.
Mam wrażenie, że nie wystarczy być nauczycielką akademicką,
bo to trochę nudne. Nie wystarczy być pisarką, bo
nie można z tego żyć. Nie wystarczy być krytyczką, bo to w
ogóle nie jest zawód. Splot konieczności i pragnienie istnienia,
w trywialnym i w egzystencjalnym sensie, każe próbować
różnych zatrudnień. Myślę też, że jestem pracoholiczką,
więc do czytania nie wystarczają mi same prace studenckie,
muszę mieć korespondentów redakcyjnych. Nie wystarczają
wykłady, potrzebuję przymusu spotkań redakcyjnych. Poza
tym o wielu sprawach decyduje przypadek. Odkąd zostałam
profesorem, chciałam być autorką powieści wstającą w południe.
Gdybym próbowała poświęcić się poezji, cierpiałabym
z powodu opóźnienia kariery uniwersyteckiej.
321