Olsztyn 2008 - Portret

ności. Ja nie mogę żyć bez wspominania, jest mi to niezbędne
jak powietrze. Moja żona kazała mi to wszystko spisać, co
też uczyniłem.
Pisze Pan specyficzną odmianę prozy podróżnej,
w której przedstawia Pan wędrówkę zarazem w realnej
przestrzeni, jak i do wnętrza samego siebie.
Która z nich jest dla Pana istotniejsza? A może
obie są równie ważne?
Jak wyżej: nie mogę żyć bez przeszłości. I mieszam ją z
mocno różną od europejskiej rzeczywistością Afryki i Azji.
Wspomnienia podstawówki, kolonii letnich i zapachów
kotletów mielonych, przemieszane z jazzem, który uwielbiam,
widziane z perspektywy Mauretanii, Erytrei czy Indii
– wszystko to razem wzięte tworzy moje dzisiejsze życie.
To wszystko trwa, jest jednym, ciągłym, wiecznym. Pachnie,
śmierdzi, pulsuje. To jest religijne odczucie. Rytm.
Podróżuje Pan po krajach, które nie są masowo
odwiedzane przez turystów, albo w krajach dobrze
przez nich rozpoznanych szuka Pan – by tak rzec –
własnych ścieżek. Dlaczego?
Niekoniecznie i nie zawsze. Właściwie tylko do Erytrei
pojechałem z konkretnym zadaniem znalezienia śladów z
książeczki dzieciństwa, podarowanej mi kiedyś przez mojego
dziadka. Do innych krajów jadę zazwyczaj, bo znajduję tani
bilet w promocji. Nawet w krajach turystycznych, takich jak,
na przykład, Egipt czy Tunezja, jest wiele Tajemnicy. Jest mi
trochę wszystko jedno, czy pojadę do Azerbejdżanu, Syrii
czy Indii. Wszędzie znajduję to, czego szukam. Staram się
tylko opuszczać Europę, bo wtedy znajduję Innego bardziej
wyraźnie zarysowanego, ale niewykluczone, że za jakiś czas
252