Olsztyn 2008 - Portret

tasz o poglądy, w większości kwestii na temat społeczeństwa
i statusu w nim kobiet zgodziłybyśmy się. Tylko że ja nie pisuję
felietonów i nie występuję w telewizji, więc po prostu nie
wypowiadam się na tematy takie jak aborcja czy parytet.
Feminizm bezsprzecznie wzbogacił nasze literaturoznawstwo,
wskazał nowe ścieżki interpretacyjne.
Z drugiej jednak strony, krytyka feministyczna
czasami bywa mocno dziwaczna, wątpliwa.
Chodzi mi o zjawisko „dopieszczania” pisarek
tylko dlatego, że są kobietami. Podam przykład
– jakiś czas temu młoda „pisarka”, Marta Syrwid,
autorka ledwie prozatorskich wprawek, traktowana
była przez Szczukę jako pisarka pełną gębą. To
chyba mocne nadużycie?
Ja nawet chyba tej pisarki nie znam. Ale krytyka głównonurtowa
też bywa dziwaczna. Kto to jest, na przykład, Sławomir
Shuty, w sensie pisarskim? I czy bycie chłopakiem, i poruszanie
chłopackich tematów, nie zapewnia dobrych reakcji
kolegów? Czy o te sprawy nie toczą bojów? Czemu kobiety
miałyby być od tego typu zachowań wolne? Poza tym myślę,
że kategoria płci i swego rodzaju „mówienia w imieniu” jest
istotna, może stanowić podstawę oceny. Na przykład, powieści
Marty Dzido, choć nie są bardzo dobre, wypełniły lukę,
pozwoliły wielu kobietom jakoś skomunikować się z ich własnym
doświadczeniem. Czy to mało? Natomiast zgadzam się:
jest cały zastęp piszących o literaturze kobiet, które szukają
wyłącznie „kobiecych tematów”. Ale równie wielki zastęp
młodych mężczyzn bredzi na „męskie tematy”. Partykularne
podejście do literatury jest ludzkie, choć dla nas może być
denerwujące, ponieważ tak się składa, że my coś tam wiemy
o literaturze i procesie czytania.
325