Olsztyn 2008 - Portret

ną w sadzie sfatygowaną wstążkę – jest widocznie konieczna,
skoro powołano ją do istnienia. I domaga się, by o niej co najmniej
wiedzieć. Próbując docierać do wspomnianego przez
Pana jądra rzeczy, zbliżam przeciwstawne na pozór sfery:
niską-materialną i wysoką-duchową. A samo jądro rzeczy
[śmiech]… Pisarze dobierają się do niego, jak który umie.
Zbliżają się do niego o milimetry, o centymetry. Nie kpię, bo
tak jest. Pewnie to nieskromne, ale i ja chciałbym być o ten
centymetr od jądra rzeczy bliżej…
Wielokrotnie podkreślano poetyckość Pana prozy.
Czy owa poetyckość jest sposobem na dotarcie
do wąskiej przestrzeni między sferami rzeczywistą
i metafizyczną?
Jest to mój naturalny sposób pisania – nie muszę się specjalnie
starać, aby tak było. Powiedzmy, że to moja przypadłość.
A jak by Pan określił relacje między pisaną przez
Pana poezją a prozą?
Przykro mi, że zawiodę Pana, ale tej relacji nie określę.
I na koniec pytanie, którego trudno nie zadać. Czy
wrócimy jeszcze, dzięki Pana kolejnym powieściom,
do powiatu zamojskiego?
Zapewne tak, bo w powiecie zamojskim mi dobrze. Powiat
zamojski obdarza mnie nadmiarem, o jakichkolwiek
niedosytach nie może być mowy.
[2000]
63