sto da se pravi

време во мантрата за слободниот пазар на пари, стоки и
идеи; за ослободувањето како точка на пресврт, наместо
за содржините на недостижната слобода... Сето ова, како
неопходна подлога на политичката акција, се разрешува во
мигот кога ќе се добие одговорот на едно сè уште актуелно
барање, поставено во рамките на класниот и генерациски
мотивиран активизам од минатиот век. Барањето гласи –
именувај го системот!
5. За културата и образованието...
повторно во овдешноста
Културата, очигледно, се распаѓа под товарот на
новите налози и намени; таа е неделотворна како рецепт
за залечување, за рехабилитација или за реинтеграција во
некоја изгубена (замислена, измислена!) златна доба на
општественото единство и рамнотежа. Од своја страна, пак,
ниту образованието ќе може своето вградено доцнење зад
денешницата да го надомести со проекции од работилницата
за поправки и исправки на лошата судбина и на историските
грешки.
Времето за реформи веќе истекува, а деновите на
промени се отаде хоризонтот на очекувањата. Сепак, нештата
што се невидливи не се секогаш и непредвидливи; тоа ќе рече
дека секоја половично смислена интервенција, секое изнудено
дотерување и разубавување на општествената надградба е
обично одлагање на ослободувањето – на целосната негација
на тековната, крајно корумпирана политика на трудот и на
нејзината идеолошка подлога.
Што да се прави
99