sto da se pravi

„Сакати мајстори“ е насловот на култниот, генијален
кунгфу-филм од нашето детство, во кој еден од мајсторите е
без раце, а другиот без нозе! Но, тие во филмот, здружени,
неретко качени еден на друг, ги прават крш сите што им
застануваат на патот! Но, нашите кунгфу-мајстори, кои
вешто манипулираат, не се новинарите, па и не се толку и
медиумите – кои, ете, се трудат и реално даваат свој придонес
за демократизација на нашето општество – туку политиката и
политичките злоупотребувачи зад нив.
Имено, во светот постои термин, кој се нарекува
„прикачено новинарство“ и се употребува за новинарство
што и јавно е поврзано со националните институции (како
армијата и другите служби) и, како такво, се труди да му
служи на нивниот занает. Тука, кај нас, ова приклучување е
кон обични и евтини штекери, кои немаат заземјување и кои
неретко се поврзани на трафостаници, кои уште понеретко им
се исклучуваат целосно. Така се случува кабелот да им остане
целиот в раце, но станицата на која тие се приклучиле – им се
исклучила.
Но, дури ние чекаме научно и сериозно да ја следиме
корелацијата на поделената јавност во Македонија, политичарите
одамна ја откриле и неретко ’ршум прават токму
употребувајќи ја таа поделеност. Чести се спинувањата и
коментарите што со обратнопропорционален контраефект ни
се сервираат како вистини.
Потоа, доаѓаат медиумите што поради нивната осиро
машеност, несогледување на нецеловитоста на јавнос
та, постепено се претвораат во медиуми што поради
неконтинуитетот, неконзистентноста и нецеловитоста се
преобликуваат во секташки медиуми или, поточно, медиуми
што имаат тенденција да ѝ се обраќаат само на едната
нецеловита јавност, по принципот на сектите, на кои
првенствено им е важна таквата интерна јавност. Така, тие
полека, но сигурно, немајќи продор, застануваат на меѓите
и на границите што им се наметнуваат од разните контексти
- етнички, религиозни, културни, итн. Или од цели табуа,
што е случај со некои скорешни случувања, кои од толкава
Што да се прави
139