sto da se pravi

граѓанско општество. „Скопје 2014“ е најочебијниот симптом
за досега најсериозната криза на македонското општество.
Промена на идентитетот и декултурација
Во психолошка смисла, идентитетот е самопрепознавање
и самодефинирање, кое е структурен услов за континуитет
на личноста и начин на нејзино постоење. Ако колективниот
идентитет е некој вид заеднички именител на индивидуал ни те
идентитетски самочувства, тогаш се разбира дека насилното и
произволно менување на националниот идентитет неизбежно
предизвикува распаѓање или егзистенцијален дисконтинуи тет
на општеството. Македонската држава и култура се изградени
по Втората светска војна преку автентично и модерно
национално самоспознавање, врз основа на идеалите на
слободата и на еднаквоста, со помош на луѓето што се нашите
вистински херои – комитите и партизаните. Негирајќи го тој
национален идентитет за пример, режимот на Груевски со
преродбенички инженеринг успеа од македонската нација
да создаде поделен, шизофренично расцепен и идентитетски
конфузен болен. Од млада, здрава и широкоприфатена нација,
станавме болно општество, кое го дефинираат заблудата за
сопственото потекло, омразата на внатрешните поделби и
паранојата со која се оградува од светот.
Најмалигниот аспект на новата античкомакедонска
идентификација и нејзината икона Александар III Македонски
е факторот што ја „обезбедува“ историската „веродостојност“ за
ова лажирано потекло: мистичната врска меѓу крвта и земјата
македонска. Оваа мистична поврзаност го сочинува ‘рбетот
на темната идеологија, која некои денешни Македонци ги
прави фанатично сигурни во нивното античко потекло. Крвта
и земјата (Blut und Boden) се идеологија што ја потенцира
врската меѓу потеклото на луѓето и територијата што (треба
да) ја населуваат, зашто таа им припаѓа по „родовско и божје“
право. Оваа идеологија се појави кон крајот на 19 век како
мотив на германскиот националромантизам, а подоцна стана
основна супстанција на германскиот расизам, антисемитизам
Што да се прави
25