sto da se pravi

македонски, мора да престанеме со парадата на кичот и со
кичерајските паради што го циркузираат народот, со темелна
промена во образованието...
Наспроти општите уверувања, јас мислам дека
економските теми не се клучни, затоа што сите решенија луѓето
ги доживуваат како лаги. Освен тоа, економијата е сектор на
реалноста, а тука системот е секогаш посилен. Треба да се оди
кон симболичното! Можеби кон нешто од што опозицијата,
врзувајќи се за курентната стока на национализмот, се беше
оддалечила.
Нови форми на егалитаризам, зошто да не, социјализам,
зошто не, афирмација на југословенското искуство како
единствен и неповторлив подвиг на овој народ, од кој, за жал,
во политичката практика опозицијата се срамеше, замислете,
критика на обесмислениот парламентаризам, критика на
разорениот академизам...
„Никогаш не напаѓај го системот врз основа на односот
на силите. Системот преживува, имено, така што непрекинато
ги тера оние што го напаѓаат да се борат на теренот на
реалноста, која е отсекогаш и засекогаш негова! Треба да се
премести борбата во сферата на симболичното, кај што важат
законите на предизвикот, на реверзијата и на ескалацијата.
Треба да му се пркоси на системот со предност на која тој може
да одговори единствено со сопствената смрт и уништување!
Треба да се предизвика вишок реалност и, преку тој вишок,
кршење на системот што е преоптоварен со реалност. Сета таа
поруга на ситуацијата и иницираното насилство на власта ќе
се свртат против неа!“ (Бодријар).
Што да се прави
41