sto da se pravi

Оттука, за слободата не се прашува, слободата се
освојува. Ама како Ако не знаеме, не заслужуваме ни да ја
имаме. Нам (и денес) ни требаат луѓе, умни глави, посветени
поединци, кои не прашуваат туку – знаат! И работат.
III.
И за да не остане она „ништо“ од почетокот како празен
збор, дупло голо, можеме барем да п(р)омислиме нешто „за
однапред“.
Па така, можеме ли ние, умееме ли сериозно да ја
промислуваме културата без политички, партиски, роднинскопријателски
и други племенски врски и релации Можеме ли
еднаш за културата да размислуваме надвор од сите шаблони
и локални клишеа, надвор од влијанието на партиските
моќници од различна провениенција Способни ли сме
да направиме хируршки резови при што курбан ќе отидат
многу умислени величини, маалски профитери, празноглави
„филозофи“... Она што навистина можеме е, веќе утре,
симболично да тргнеме по Лениновиот пат посочен токму
во референтниот памфлет „Что делать“. А, тоа е фактот дека
„слободата“ (во културата) не може да ја изведат културни
лиферанти и профитери, преоблечени гаулајтери или лумпенпролетери,
безидејни мрсулковци и „идејни“ плачковци...
туку, како што бара Ленин – революционер по профессии, што
во случајов значи: професионалци во културата. Ако успееме
да ги заборавиме сите братучеди и братучетки, поблиски и
подалечни роднини (наши и ваши), пријатели и пријателки,
заслужни и помалку заслужни партиски, штапски, којзнае
какви други „борци“ и „војници“... лепачи на плакати и
носачи на сендвичи... деца на овој или на оној... само тогаш
на македонската култура може да ѝ тргне. И, пак да го
парафразирам Ленин, не е точно дека дузина мудри може
полесно да бидат збришани отколку стотина будали. Не, на
таквата будалаштина ѝ аплаудираат само тие стотина будали.
А, колку пати по стотини и стотини такви будали поминаа
годиниве низ македонската култура Бројот не им се знае,
Што да се прави
107