sto da se pravi

второ, затоа што потрагата по нов политички дискурс на
масовна мобилизација во образованието и во културатата,
како традиционални бастиони на општествената и на
индивидуалната слобода, претполага овие простори на
самосвојноста сè уште да не се контаминирани од лошата
стварност на упорното секојдневје и на напорната судбина.
3.1. За окупацијата и колонизацијата
Последната реченица налага дополнителни појаснувања,
особено поради тоа што во неа неодложно се поставува и
прашањето на некаква политичка акција – што да се прави
Барем за почеток, би требало храбро да се исчекори од
улогата на „лојална опозиција“ и од практиките на безволно
соучесништво; а, потоа, ќе треба и јасно да се согледаат
состојбите од непосреден интерес: имено, дека просторите
на образованието и на културата се веќе зафатени од
доминантниот идеолошки дискурс и тоа во обратно поставена,
длабоко иновативна структура на темпорализација на вечната
сегашност.
Накусо, денес преку културата се колонизира минатото,
а преку образованието – иднината.
3.2. За просторите на насилството
Симптомите на темпорализација во македонскиот
тековен општествено-политички амбиент се најуочливи во
остварувањето на ресорните интереси за ликовното творење
и знаење, односно за уметноста и за нејзината историја. Но,
тука треба веднаш да се истакне дека видливо е само тоа
што му се нуди на погледот. Политичката дебата е вешто
пренасочена (исклучиво!) кон живото творештво и кон
јавната критичка реч, разбрани како симптоми на акутните
состојби, коишто навидум ги предизвикуваат отуѓената
политичката моќ и голото институционално насилство.
Вистинското, пак, хронично жариште на акутната болката
е уште повешто затскриено под систематичната, длабока
96 Бојан Иванов