sto da se pravi

докажеме дека станува збор за огромен празен простор во кој
нема содржина, туку има само привид на нормалност. Како
во концентрационите логори кога има културно-уметнички
содржини што симулираат живот пред да се влезе во коморите
на смртта.
Повеќемина од нас сонуваат за антагонистичка и
агонистичка форма на креативната моќ. За еманципација
на креативната моќ, за радикална антимоќ, за која говори
Антонио Негри. „Доаѓа време да се запрашаме: не постои
ли, како теориски така и во практиката, една позиција што
овозможува отпор во однос на тоа да се западне во мрачното
и терористичко битие на државата. Со други зборови, станува
збор за тоа да се побара некое стојалиште што овозможува
дистанција од зададената и маѓепсничка моќ, која е доведена
до ниво на уставна ултимативност. Тоа стојалиште се
конституира како постојан, секојдневен креативен и истраен
отпор, како органска, генеричка моќ, која стои наспрема
наметнатата псевдозаконодавна моќ, која сакаат да ни ја
востоличат како единствена оние што во мигот имаат шанса
да ја практикуваат институционално“, вели филозофот, парламентарец
и, веројатно, мастермајнд на Црвените бригади,
Антонио Негри.
МЕЃУ ОБЕЗНАДЕЖЕНОСТА, МОЛИТВАТА
И ДЕЈСТВИТЕЛНОСТА
Многумина од моите пријатели ми велат дека се истоштени,
изморени. Велат, истоштени се од обезна деженоста, од
големото ништо, од залудноста на своите акции, од јаловоста,
од вртењето во круг. Ме замислија и се запрашав што да се
прави во миг на обезнадеженост, на целосно испразнет
простор во кој ништовноста на спектаклот е најуспешната
алатка на владеењето Што да се прави врз руините на едно
општество, на една историска сегашност Па, речиси како
само молитва да преостанува, некој ми рече. Но, Жак Дерида
вели дека молитвата не ја подразбира надежта. Консеквентно
Што да се прави
63