Transformacja sceny europejskiej i globalnej XXI wieku. Strategie

Dr Piotr Żuber
trzeba stwierdzić, że w kontekście realizacji przez Polskę strategii rozwoju
i modernizacji, istotnym aktorem na naszej wewnętrznej scenie w ciągu
kilku najbliższych lat będą instytucje europejskie. Oznacza to konieczność
rozwijania umiejętności osiągania własnych celów zarówno w grze z instytucjami
europejskimi, jak i wpływania na ich decyzje poprzez zapewnienie
odpowiedniego doboru kadr tych instytucji.
III. Jak mierzyć efektywność funkcjonowania Polski
w strukturach europejskich?
Z tego, co powiedziano powyżej wynika, że obok zdolności wewnętrznej
do modernizacji, przez co rozumiem krajową zdolność polityczną (przywództwo),
instytucjonalną (prawo, administracja) oraz finansową (zapewnienie
odpowiednich do skali przedsięwzięcia środków), do wprowadzenia
zmian w sposobie wyznaczania celów i prowadzenia polityk publicznych,
kształtowania relacji państwo–obywatel oraz redefinicji roli różnych aktorów
(władza, podmioty prywatne, obywatele) w programowaniu i prowadzeniu
działań rozwojowych, ważnym i zyskującym na znaczeniu czynnikiem sukcesu
będzie zdolność Polski do współuczestniczenia i osiągania własnych
celów w systemie instytucjonalnym Unii Europejskiej.
Efektywność funkcjonowania Polski w instytucjach europejskich powinna
być przy tym mierzona naszym udziałem i skutecznością w kształtowaniu
zarówno dyskursu politycznego – jego tematów i znajdowania
politycznych rozwiązań dla problemów Polski i Unii Europejskiej, jak
i zagadnień o charakterze bardziej technicznym, ale o dużym znaczeniu
dla możliwości realizacji własnych wizji modernizacyjnych i rozwojowych
– tworzeniu prawa europejskiego, wielkości i struktury budżetu europejskiego
oraz zasad funkcjonowania poszczególnych polityk europejskich.
Opierając się na powyższej definicji efektywności działań Polski, chciałbym
podzielić się kilkoma spostrzeżeniami dotyczącymi tego tematu. Mają
one w dużej mierze charakter osobisty i są oparte na bezpośrednich doświadczeniach
wynikających z udziału – z racji zajmowanego stanowiska i funkcji
w administracji polskiej – w procesach negocjacji pakietu rozporządzeń UE
dotyczących polityki spójności (na lata 2007-2013 oraz 2014-2020), obserwacji
procesów wypracowywania stanowisk i kompromisów na poziomie
168