Transformacja sceny europejskiej i globalnej XXI wieku. Strategie

Michał Szułdrzyński
uczestnictwa. Ale że to idea dość często powtarzana w UE, trudno uznać ją
za lekarstwo, które wyzwoli z tych wszystkich bolączek. Sam Marcin Król
podaje jakieś rozwiązanie raczej z zawodowej rzetelności, raczej pokazuje,
co mu się dziś najbardziej nie podoba, niż wierzy w to, że rzeczywiście za
pomocą uczestnictwa uda się przezwyciężyć kłopoty Europy.
Zakończenie: Unia autorytetów
Stwierdzenie, że Europa w ogóle, a Unia Europejska w szczególności rozwijała
się przez kryzysy, jest dziś niemal banalne. Obserwując kolejne rewolucyjne
kłopoty, unijni przywódcy przygotowywali rozwiązania instytucjonalne
mające im zaradzić.
Gotów jestem postawić tezę, że zawsze rozwiązywano kłopoty z przedwczoraj,
wdrażając zaś w życie nowe rozwiązania, natrafiano na problemy,
których rozwiązanie opracowywano bardzo długo, aż przestały być kluczowe.
Traktat Lizboński miał polepszyć zarządzanie Unią złożoną z państw,
których liczba zbliża się bardziej do trzydziestu, niż ledwie przekracza
dziesięć. Miała usprawnić proces decyzyjny i dać obywatelom większe
poczucie demokratycznego uczestnictwa. Traktat nie zmienił poczucia wyobcowania
unijnych instytucji ze społeczeństw, usprawnił proces decyzyjny,
ale jak pokazał kryzys fiskalny, nie na tyle, by UE mogła szybko reagować
na wyzwania. Przygotowany przez polską prezydencję w UE tzw. sześciopak
(zestaw przepisów m.in. nakładających rygory zadłużeniowe na państwa)
czy Pakt Fiskalny są oczywiście bardzo potrzebne, lecz znacznie spóźnione.
Pakt Fiskalny przewidujący kary dla zbyt zadłużających się państw strefy
euro gdyby istniał dziesięć lat temu, z pewnością mógłby ograniczyć dzisiejszy
kryzys. Jednak w chwili wejścia w życie (przewidzianego na 1 stycznia
2013 roku) może de facto łagodzić objawy choroby – duszącego rynek zadłużenia
publicznego – lecz nie może przywrócić zdrowia – czyli wzrostu
i konkurencyjności gospodarki.
384