3 01 Slachtofferhulp en herstelbemiddeling - WODC

Justitiële verkenningen, jrg. 27, nr. 3, 2001 159
benutting invloed heeft op de
hoeveelheid vermogensmisdrijven,
terwijl van de BLS cijfers geen effect
uitgaat. Tot slot worden de implicaties
van de bevindingen en de noodzaak
tot standaardisatie besproken.
Met literatuuropgave.
5
Escarela, G., B. Francis e.a.
Competing risks; persistence and
desistance in analyzing recidivism
Journal of quantative criminology, 16e
jrg., nr. 4, 2000, pp. 385-414
Het ‘split population’-model wordt
vaak gebruikt in studies over recidive.
In dit artikel breiden de auteurs dit
model uit door er een exponentieel
model aan toe te voegen voor het
kwantificeren van met elkaar
concurrerende recidive-risico’s.
Hiermee willen zij meer inzicht krijgen
in het percentage individuen dat
uiteindelijk stopt met regelovertredingen.
Daartoe analyseren zij
gegevens van 3068 mannen uit
Engeland en Wales over de periode
1963-1994, die in 1973 waren
veroordeeld wegens sexuele
misdrijven. Het model blijkt te kunnen
voorspellen dat de ingeschatte
waarschijnlijkheid om weer veroordeeld
te worden afhankelijk is van
leeftijd en voorgaande veroordelingen.
Die waarschijnlijkheid is het kleinst
voor jonge delinquenten zonder
voorgaande veroordelingen, namelijk
12%. Dat percentage stijgt tot dertig
voor een veertigjarige die één keer is
veroordeeld wegens een sexueel
misdrijf en twee keer voor een
niet-sexueel misdrijf in de afgelopen
tien jaar. Het ontwikkelde model blijkt
een significant statistische voorspellende
waarde te hebben ondanks het
feit dat de gegevens niet ideaal waren
omdat daarin sociaal-demografische
informatie over de achtergrond van
daders ontbrak.
Met literatuuropgave.
6
Indermaur, D.
Violent crime in Australia; patterns and
politics
The Australian and New Zealand
journal of criminology, 33 e jrg., nr. 3,
2000, pp. 287-299
In dit artikel doet de auteur verslag
van een onderzoek naar de aard en
omvang van de geweldscriminaliteit in
Australië. In het onderzoek wordt de
opvatting dat de geweldscriminaliteit
toeneemt en dat iedere burger een
gelijke kans heeft om slachtoffer te
worden van een geweldsmisdrijf
kritisch tegen het licht gehouden. Op
basis van de bestudeerde cijfers stelt
de auteur vast dat deze opvatting
gelogenstraft kan worden. De
geweldscriminaliteit stijgt niet en het
risico om daarvan slachtoffer te
worden is niet gelijk verdeeld. De
belangrijkste redenen om ondanks het
gebrek aan empirische bewijsvoering
de populaire misvatting in stand te
houden, hebben onder andere te
maken met de rol van de media, die in
hun speurtocht naar nieuwswaarde de
neiging hebben om de geweldscriminaliteit
te overschatten. Daarnaast
zijn er duidelijke politieke motieven die
een rol spelen: vanuit politiek
opportunisme kan het handig zijn om
de aard en omvang van geweldscriminaliteit
ernstiger voor te stellen
dan het werkelijk is, om op dit manier
politieke steun te verwerven voor een
harde repressieve aanpak. De auteur
benadrukt tenslotte dat een debat over
criminaliteit gevoerd zou moeten
worden op basis van rationele in
plaats van emotionele argumenten. Op
die manier kan de effectiviteit van de
overheids-inspanningen binnen het
strafrechtelijke systeem met betrekking
tot de zorg voor een veilige samenleving
door middel van evaluatieonderzoek
beter worden beoordeeld.