3 01 Slachtofferhulp en herstelbemiddeling - WODC

Justitiële verkenningen, jrg. 27, nr. 3, 2001 87
om op te houden met zijn voornemen. Als de slachtoffers benaderd zijn,
zou hij moreel gezien eigenlijk niet meer vrij zijn om zich terug te trekken.
Hij zou dan zijn slachtoffers nog een keer schade toe kunnen brengen.
Kees wilde doorzetten. Wij hebben alle slachtoffers een brief geschreven
met de vraag om na te denken over het verzoek van Kees en daar na
een paar dagen, geheel vrijblijvend, een gesprek met ons over te hebben.
Uiteraard hebben wij eerst uitgelegd wat de doelstelling en positie van
Herstelbemiddeling is.
Twee snackbars waren inmiddels van eigenaar verwisseld en het personeel
was niet te traceren. Het personeel van de derde snackbar wilde
niets te maken hebben met deze zaak. Mevrouw B. waar Kees het meest
over in zat was inmiddels werkloos geworden omdat de eigenaar de zaak
verkocht had. Ze zat thuis, depressief en vol opgekropt verdriet over hetgeen
haar overkomen was, nota bene door een bekende, waar ze altijd
goed voor geweest was. Ze wist wel dat een aantal van haar gasten geen
‘lekkere jongens’ waren, maar toch koesterde zij moederlijke gevoelens
voor hen, stond hen met raad en daad bij. Ze had een heilig vertrouwen
dat ze haar niets zouden doen. Dat vertrouwen werd door Kees beschaamd.
Zij wilde niet met hem praten, daar was ze nog niet aan toe. Ze
wilde wèl met ons praten zodat wij hem konden vertellen hoe het haar
vergaan was.
Alle gevolgen van het delict: de verkoop van de zaak, haar werkloosheid,
haar verloren illusies, daarna haar alcoholverslaving, haar angst,
haar wantrouwen tegen iedereen enzovoort enzovoort hebben wij aan
Kees verteld. Ook dat zij tijdens het gesprek met ons veel huilde en dat ze
aan hem haar tranen niet wil laten zien, maar dat wij het hem wel mochten
vertellen.
Kees was met stomheid geslagen. Ook hij raakte geëmotioneerd toen
hij vroeg: ‘Waarom heeft niemand mij dit verteld? Die mevrouw gaf mij
altijd koffie, ze had natuurlijk nooit zoiets van mij verwacht. Dat jonge
meisje stond in haar broek te plassen, ik zag het wel, maar ik voelde er
niets bij. Ik begrijp dat die mevrouw haar vertrouwen in de toekomst
kwijt is. Wat kan ik doen? Ik kan haar haar zelfvertrouwen niet teruggeven?’
Wij hebben Kees voorgesteld om samen met zijn begeleider een brief
op te stellen en die, naar aanleiding van deze wetenschap nu, (middels
onze tussenkomst) aan mevrouw B. te sturen. Dat is gebeurd. Toen wij
mevrouw B. later spraken was zij een stuk rustiger. Ze waardeerde de
brief van Kees wel, maar wilde verder niet meer met hem praten.
Met de mensen van de avondwinkel, de familie A. verliep het
bemiddelingsproces anders. Ook deze zaak werd na de overval gesloten.
Het was een familiezaak van buitenlanders, die na enkele jaren in de diplomatieke
dienst te hebben gewerkt, in Nederland wilden blijven. Zij
wilden hier een eigen bestaan opbouwen zonder steun van de Nederlandse
regering. De man kon het initiatief van Kees waarderen en wilde