3 01 Slachtofferhulp en herstelbemiddeling - WODC

Justitiële verkenningen, jrg. 27, nr. 3, 2001 161
en de wens om preventie- en
interventie-programma’s te ontwikkelen
teneinde deze groei tegen te gaan.
Het doel van het onderzoek was om
op basis van kennis van de leden van
de bendes zelf over de bendes en hun
rol daarin nuttige aangrijpingspunten
te vinden voor effectieve preventieprogramma’s.
Het onderzoek leverde in
dit verband een aantal interessante
gezichtspunten op. Zo bleken de
definities van bendes, zoals die door
de gedetineerde vrouwen werden
gegeven, afhankelijk te zijn van de
mate van hun betrokkenheid bij een
bende. Verder bleken er verschillende
definities van bendes te bestaan. De
aanbeveling die hier volgens de auteur
uit volgt is dat succesvolle preventieprogramma’s
gericht op het
voorkomen van het ontstaan van
criminele bendes niet uit moeten gaan
van één universele definitie, maar
rekening dienen te houden met de
verschillende percepties die
bendeleden hebben over het ontstaan
van bendes. Een effectieve preventiestrategie
dient oog te hebben voor de
verschillende factoren die van invloed
zijn op het ontstaan van bendes.
10
Silver, E., W.R. Smith e.a.
Constructing actuarial devices for
predicting recidivism; a comparison of
methods
Criminal justice and behavior, 27 e jrg.,
nr. 6, 2000, pp. 733-764
In dit artikel worden de prestaties
vergeleken van vier methoden om het
voorkomen van recidive te voorspellen:
de aloude Burgess-methode waarbij
scores op een aantal risicofactoren
simpelweg worden opgeteld;
logistische regressie waarbij die scores
verschillende weegfactoren krijgen
toegekend; een non-parametrische
vorm van discriminant-analyse waarbij
steeds verdere onderverdelingen
worden gemaakt tussen recidivisten en
non-recidivisten en ten slotte een
recente innovatie die werd geïntroduceerd
door Steadman e.a. waarbij
sprake is van drie categorieën van
daders: die met een respectievelijk
hoog, laag en middelmatig recidiverisico.
Bij deze laatste iteratieve
methode worden de analyses op de
respondenten in de middencategorie
steeds herhaald totdat er geen
respondenten meer in de hoge of lage
risicocategorie kunnen worden
ondergebracht. De vier methodes
werden getest op twee steekproeven
van elk ruim vijfduizend delinquenten
uit New Jersey die allen in een periode
tussen 1976 en 1977 werden
veroordeeld voor een middelzwaar
delict. Vier maten voor recidive werden
gehanteerd, gebaseerd op gegevens
uit officiële bronnen. Als risicofactoren
golden diverse dader-, delict- en
slachtoffergegevens afkomstig uit
strafdossiers en natuurlijk de gegevens
met betrekking tot eerder gepleegde
delicten. Om de prestaties van de
diverse predictie-instrumenten uit te
drukken werd gebruikt gemaakt van
erkende statistieken als de MCR, de
Silver-Banks DIFR en de GID. De
nieuwe iteratieve methode blijkt het op
deze maten niet beter te doen dan de
meer traditionele instrumenten. Het
leidde niet tot meer correcte
voorspellingen van recidive. Wel was
het percentage hoge of lage
risicogevallen logischerwijs groter dan
bij de drie andere methoden. De
auteurs raden dan ook aan om de
methode van Steadman te gebruiken
in situaties waarin er sprake is van een
vooropgesteld omslagpunt in het
recidiverisico, situaties dus waarin een
ja/nee-beslissing is vereist.
Met literatuuropgave.