definiciones%20de%20terminos%20flamenco.pdf

Definiciones de términos flamenco 125
~ occlusie
obstruent
vernauwend adj. / / [vernauwen]
nauwer wordend, belemmerend, iets wat een versmalling van de doorgang teweeg
brengt (Van Dale)
e.g. De klanken die door een vernauwende beweging tot stand komen (glijders), kunnen
aangehouden worden. Die klanken die door een afsluiting tot stand komen (ploffers) niet. De
lucht wordt bij de ploffers even tegengehouden waarna de klank met een 'plof' hoorbaar wordt.
(Camper, eigen context)
occipital
occipitaal adj. /
betreffend of gelegen bij het achterhoofd. Iets wat ter hoogte van de occipitale
hersenkwab gelegen is (Van Dale, eigen definitie)
e.g. Een laesie in het occipitaal gebied heeft meestal gevolgen voor de visus. Een val op het
achterhoofd kan blindheid veroorzaken. (eigen context)
occlusion
occlusie n. / f. / -s [ occlusief]
= sluiting
het op elkaar sluiten van bovenste en onderste tanden en kiezen (Zakwoordenboek der
geneeskunde)
e.g. De occlusie is de activiteit die ontstaat, wanneer de onderkaak vanuit de ruststand (waarbij er
een vrije ruimte is tussen de molaren in beide tandbogen van 1 à 2 mm) zich via de hoektanden
naar de uiteindelijke 'occlusie'-positie beweegt. Occlusie is een aangeleerde functie; als de
tanden doorkomen en het periodentaal membraan zich ontwikkelt, worden er via de n. trigeminus
(V) tast- en druksensaties in de hersenen geregistreerd. Tevens worden er motorische impulsen,
die door de sensaties gestuurd en gemodificeerd worden, overgeseind naar de spieren die de
onderkaakpositie controleren. (Jansonius)
~ beet
oculomotor control
oculomotorische controle c. / f. / -s [occulomotorisch controleren - - oculomotorisch
gecontroleerd]
controle over de beweging(en) van het lichaam met behulp van het visuele zintuig
(Pinkhof-Hilfman)
e.g. Orthoforie: dit is de perfecte oculomotorische controle over het evenwicht, wat ook de blikrichting
of de afstand wezen. Deze toestand komt zeer zelden voor.
(http://gallery.uunet.be/Lode.Stevens/cma/hetero.htm)
oedema
oedeem n. / n. / geen mv.
= oedema, waterzucht
vochtophoping, zwelling van weefsels of organen ten gevolge van toeneming van de
hoeveelheid vocht rond of in de cellen (Elsevier)
e.g. Wanneer een overmatige hoeveelheid vocht in de weefsels aanwezig is, ontstaat oedeem, het
weefsel is dan oedemateus. Op de stembanden kan er zich ook oedeem vormen. (Kirchmann)