definiciones%20de%20terminos%20flamenco.pdf

Definiciones de términos flamenco 185
e.g. Voor zover het gaat om de verwerving van gesproken taal is het gehoor natuurlijk enorm
belangrijk, in de gebarentaal neemt de visuele perceptie deze cruciale rol over. (Goorhuis -
Schaerlaekens)
staccato
staccato adj. /
= in schokjes
het hortend en plotseling afbrekend produceren van klanken. Wanneer een geluid
beschreven wordt als zijnde staccato, dan bestaat het uit een opeenvolging van korte en
afzonderlijke klanken (Vertaling)
e.g. Het staccato spreken is een typisch kenmerk voor een aandoening in het cerrebellum. Het is een
atactische spraak. (eigen context)
status epilepticus
status epilepticus c. / m. / geen mv.
onder een status epilepticus verstaat men een reeks van grand-mal aanvallen die kort
op elkaar volgen. Een grand-mal is een epilepsie aanval die kan worden voorafgegaan
door een reeks van verschijnselen die de patiënt of zijn omgeving waarschuwen voor
een komende aanval (GROTE WINKLER PRINS)
e.g. Deze prodromen komen slechts bij een minderheid van patiënten voor, manifesteren zich enige
dagen of uren voor een aanval en zijn zeer wisselend van karakter. Kort daarop begint de aanval
met plotseling bewustzijnsverlies, waarbij de patiënt kan neervallen gelijktijdig begint de
spastische toestand. Medisch ingrijpen is noodzakelijk bij een status epilepticus om de aanval te
doorbreken en ademhaling te verzekeren. (Grote Winkler Prins, eigen context)
stenosis
stenose n. / f. / -s [ stenotisch]
vernauwing van een kanaal of opening, zodat doorstroming moeilijker wordt of met meer
weerstand gepaard gaat (Hoolboom-Van Dyck, eigen definitie)
e.g. Een vergroeiing is de verbinding van twee normaliter gescheiden delen van het organisme, m.n.
van twee weefseloppervlakken. Dit kan aangeboren zijn (zie aangeboren afwijkingen
[geneeskunde]) - bijv. van vingers (syndactylie) en tenen - of van inwendige organen, waar de
vergroeiing tot een stenose kan leiden. (CD-ROM Encarta 98)
◊ pulmonalisstenose, vertebralisstenose, stenose-geruis
stimulability
stimuleerbaarheid n. / f. / geen mv. [stimuleren - - stimuleerbaar]
de mate waarin de patiënt via herhaalde aanbiedingen van hetzelfde geluid tot betere
waarneming van het geluid komt (Chantrain)
e.g. Het succes van een articulatietherapie zal sterk afhankelijk zijn van de stimuleerbaarheid van de
patiënt. Bij een lage stimuleerbaarheid zal de patiënt het voorbeeld van de therapeut niet
onmiddellijk trachten over te nemen en langer in oude patronen blijven hangen. (eigen context)
stimulus
stimulus n. / m. / stimuli [stimuleren - - gestimuleerd]
iets van welke aard ook dat een prikkel, aansporing geeft, een werking of een stof die
via de zenuwbanen leidt tot gewaarwording of tot motore of secretore actie (Pinkhoff-
Hilfman, eigen definitie)